Kur’an yine göklere çekildi

Yıllarca Kur'an'ı, anlamını bilmeden ve Arapça olarak yüzeyden okumaya zorlandık. Darda kaldığımızda, bir dileğimiz olduğunda ya da bir yakınımız öldüğünde ezberlediğimiz duaları mırıldanır, kendimizi iyi hissederdik. Hatta bendeniz, dualarımın arasına ilkokula giderken öğrendiğim Tebbet Suresini’ de almıştım, naçizane… Ne büyük bir cahillik…

Yıllar sonra aklım başıma geldiğinde ve surenin anlamını ilk kez okuduğumda küçük bir şok geçirdim. Şöyle başlıyordu dua: “Ebû Leheb'in elleri kurusun. Zaten kurudu.” İyi de Ebu Leheb’in ellerinin kurumasının bana ve geçmişlerime ne faydası olabilirdi ki! Zaten, Kur’an’ın bizzat kendisinden “Bu kitabın ölülere değil, dirilere indiğini”,  mezarlık kitabı olmadığını da öğrendikten sonra... Neyse ki Tebbet Suresi’nin, olaylardan/kıssalardan ders almam gereken surelerden biri olduğunu öğrendikten sonra düşüncelerim tamamen değişti de, Kur’an ayetlerini anlamını bilmeden, papağan gibi tekrarlamaktan kurtuldum.

Şimdi bir düşünelim; Türkiye'de kaç Müslüman benim geçmişte düştüğüm hataya düşerek anlamını bilmediği duaları kendisi ya da geçmişleri için okuyor? Binlerce hatta milyonlarca diyebilir miyiz? Peki, bu şekilde okunan Kur’an’ın Müslüman dünyaya ve de insanlığa bir faydası dokunur mu? İçinizden bazılarının “Güzel diyorsun da Araplar, okuduklarını anlıyor ama onların da durumu ortada” dediğini duyar gibiyim. Evet, Arapların durumu daha da feci… Onlar kendi dillerinden okumalarına rağmen Kur’an’ın ne demek istediğini anlamıyorlar çünkü anlamak istemiyorlar. Anlasalardı, dünyanın jandarması ABD değil, petrol zengini Araplar olurdu. Ay’a ilk uzay aracını da Araplar gönderirdi… 

Müslüman Türk dünyasına gelecek olursak; Osmanlı’ya hiç girmeyeceğim, Cumhuriyet döneminden başlayacağım. Mustafa Kemal Atatürk, Cumhuriyet’in ilk yıllarında Kur’an’ı Türkçe’ye tercüme ettirerek büyük bir devrim gerçekleştirmiştir. Ancak “şer odakları” hemen harekete geçerek, Türk halkının kendi kitabını kendi dilinden öğrenmesinin yollarını birer birer kapatmışlardır. Bunun için de bazı siyasileri kullanmışlardır. Onlarda koltuk uğruna ve oy devşirmek adına yapılanlara göz yummuşlardır. Kur’an’ın Türkçe okunmasının önüne geçebilmek için günümüzde de gayretler devam etmektedir.

Kur’an’ı anlamak için kendi dilimizden okumamız gerek dedik ama gelin görün ki çevirilerin hiçbirisi birbirini tutmuyor. Birinin “ak” dediğine bir diğeri “kara”, diğeri “gri” diyor. Onlarca tercüme-meal okusak da bazı ayetlerdeki soru işaretleri giderilemiyor.  Özellikle de kadınlar, miras ve şahitlik konusunda din âlimlerinde birliktelik oluşmuyor. Mesela, kadınların başörtüleri, hırsızın elinin kesilmesi gibi konularda tam bir uzlaşı bulunmuyor. Bunun gibi çok sayıda üzerinde uzlaşılamamış ayet var. Oysaki Yüce Allah, kitabında “Doğru bilgiye ulaşılsın diye Kur’an’ı kolaylaştırdık. O bilgiye ulaşan var mı?”diyor. Başka ayetlerde de Kur’an kendisini “Apaçık bir kitap” olarak tarif ediyor. Kur’an apaçık ve kolaylaştırılmış bir kitap ise ki Rabbimiz öyle söylüyor, İslam âlimleri olduğunu iddia edenler neden o’nu anlaşılmaz kılmaya çalışıyorlar? 30-40 yıl Kur’an ile iç içe yaşamış, bu uğurda saçlarını ağartmış günümüz âlimlerinin büyük çoğunluğu dahi kendi düşüncelerinin doğru olduğunu iddia ediyor. Kimisi de “Doğrusunu Allah bilir” diyerek topu Allah’a atıyor. İhtilaflı konularda bir araya gelip fikir birliğine varabilmek için şöyle uluslararası bir komisyon kurulsa ve ülkelerin din âlimleri bir araya gelip çalışsa; ama ne gezer. Ortalıkta “Benceci” İslam âlimlerinden geçilmiyor.

Bizim halkımızda bir alışkanlık vardır bilirsiniz; sıkıştığı yerde “bir hocaya danışalım, o bilir” der. En yakın cami hocasına gider ya da ekranlarda kütük ağlatan, anlattıkları hikâyelerle milyon dolarları cebine atan, sakallı, cübbeli asr’-ı saadet taklitçilerine sorar ve cevabını alır. Alır almasına da “bu hoca doğru mu söyledi?” diye hiç düşünmez. Konuyu Kur’an’a arz etmek zaten huyu değildir. Aklını kullanmaya ise hiç gerek duymaz, zira başkaları nasılsa o’nun yerine düşünmektedir.

Kur’an, “ Allah, aklını işletmeyenlerin üzerine pislik yağdırır” demektedir. Ama kaçımız bu uyarıdan haberdarız? Öyle ya hoca bu, yanlış cevap verir mi?

Bir tarafta Kur’an’ı doğru anlamak üzerine verilen çabalar, diğer tarafta da yığınlara “siz bu Kur’an’ı anlamazsınız. O’nu ancak, hocalar, şeyhler, şıhlar, dervişler v.s. anlar”  ya da “Kur’an Türkçe okunursa Kur’an olmaz, Arapça bilmeseniz de en azından Kur’an okumayı öğrenip hatim indirin, sevap kazanın; namazı da Kur’an ayetlerini ezberleyip öyle kılın” dayatmaları…

Derinlik yok, yüzeysellik var… Bu daha da vahim bir durum... Çünkü Kur’an cahilini, “cennetin anahtarını” vermekle, filanca partiye oy verirse, “Allah’ın onu mahşerde hesaba çekmeyeceği” vaadinde bulunarak kandırmak ve istenen yöne çekmek/ yönetmek kolaydır. Bugün hem Türkiye’de hem de diğer coğrafyalardaki İslam ülkelerinde uygulama tam da böyledir. Aksi olsaydı İslam âlemi bugün dünyadaki sefalet ve cehalet haritasının tam ortasında yer alır mıydı? 

Yeni bir “Kur’an’a dönüş hareketi” gerekiyor… Başka yol yok! Ramazan ayı bunun için bulunmaz bir fırsattır diye düşünsek de bu Ramazan’da da Kur’an ne yazık ki yine göklere çekildi. İnmedi bize…

Gelin ekranlarda hikâye olarak anlatılan ya da yüzlerce yıl önce yazılmış hurafe kitaplarındaki sahte İslam’ı değil Kur’an’daki İslam’ı öğrenmek için çaba sarf edelim. Kadir Gecesi bu başlangıç için en uygun gecedir. İşe güvenilir bir Kur’an tercümesini elimize alarak ve her kelimesi üzerinde düşünerek okumaya başlayalım.

Bu vesileyle Kur’an ile dolu bir Kadir gecesi ve günler diliyorum. Ülkemizin ve İslam âleminin Kadir gecesi bir kurtuluş ve müjde gecesi olsun.

Tülay Hergünlü

İstanbul, 31 Mayıs 2019

Paylaşmak dinin direğidir

Geçtiğimiz gün, Gaziantep’in Şahinbey ilçesinde bir işsiz kendini yaktı.  Gazetede çıkan haberde Eyüp Dal isimli şahıs beş yıldır işsizmiş. Çalmadığı kapı kalmamış. Son olarak Şahinbey belediyesinin “hükümlü kadrosu” için müracaat etmiş ancak buradan da olumsuz cevap almış. Ailesine yük olduğu için bunalıma giren genç adam kendisini yakarak bu acımasız dünyadan gitmeyi tercih etmiş.

Eyüp Dal’ın kendisini yaktığı yer Şahinbey belediyesinin önüydü ve belediyenin tabelasının altında kaderin bir cilvesi olsa gerek şu cümleler yer alıyordu: “ Ramazan-ı Şerifiniz Mübarek Olsun”  (…)

Birkaç yıl önce İstanbul’un Esenyurt ilçesinde işsiz bir genç kendini yakmıştı.  Gencin kendini yaktığı yer bir cami önüydü.

Ramazan ayında bir işsiz kendini yakıyorsa o Ramazan’da bir sorun var demektir. Cami önünde bir işsiz kendini yakıyorsa o camilerde bir sorun var demektir.

İslam dinini beş vakit namaza, oruca, hac’ca, türbana indirgeyen geleneksel İslamcılar,  yüzyıllardır İslam dininde asıl omurganın “infak” yani paylaşmak olduğunu gizliyorlar. İftar sofralarında eşini, dostunu, zengin çevresini ağırlayanlar, o sofralarda yoksulun, işsizin hakkı olduğunu görmek istemiyorlar.

Her Cuma camiye giden Müslümanlar, birlikte saf tuttuğu insanın durumundan bihaber sağına soluna selam veriyor ve Allah’ın emrini yerine getirmenin (!) verdiği gönül rahatlığıyla çıkıp gidiyor. Cebinde beş parası olmayanla, cebi para dolu olan aynı camide namaza duruyorlar ama birbirlerinden habersizler. Oysaki Cuma’nın anlamı, salt camide namaz kılmak ve hutbe dinlemek değildir.    Cuma’nın asıl anlamı, borçlunun borcunu ödemek, bankaların faiz zulmünden kurtarıp özgürlüğüne kavuşmasına yardım etmek ki borçlu insan köle demektir- evsize ev, işsize iş bulmak, bekârı evlendirmek kısaca bir müslümanın ne derdi varsa onu gidermek için bir araya gelmektir. Allah’ın hoşnut olacağı takvayı gözetmektir. Namaz bunlar için bir vesiledir. Yoksa Allah’ın kılınan namazlara ihtiyacı yoktur. Benim, İslam dininden anladığım budur…

Ramazan ayının kutsallığı oruç tutmakla sınırlı değildir. Oruç, aç insanların düştükleri durumu anlayabilmek için duygudaşlık (empati) yapmanın aracıdır. Aç bir insanın neler hissettiğini anlamadan, iftar vakti tıka basa yemek değildir Nefsi terbiye ederken, elindekini paylaşmaktır.   “Sana neyi infak edeceklerini sorarlar. De ki: İhtiyaç fazlasını…”

Ramazan ayında, bir işsizin kendisini yakmasını engelleyemiyorsak bir şeyler yanlış gidiyor demektir. Kur’ân ayında, Kur’ân’ı hiç anlamamış, emirleri yerine getirmemişiz demektir.

Eyüp Dal ve daha önce yine işsizlik nedeniyle kendini yakanların vebali toplumun yani Müslümanların boynundadır. Bunun kaçışı yoktur. Kur’ân bizden ve bizi yönetenlerden şikâyetçi olacaktır…

Tülay Hergünlü

İstanbul, 22 Mayıs 2019

Anadolu’da özgürlük meşalesi 100 yıldır yanıyor

AKP'li Bursa Belediyesi, 19 Mayıs Atatürk'ü Anma, Gençlik ve Spor Bayramı’nın 100. yıl kutlama afişlerine Atatürk’ü koymamış. E bize de 19 Mayıs neymiş, Atatürk bu mücadelenin neresindeymiş kısaca yazmak düştü.

“Tarih kitapları hep Almanya’nın I. Dünya Savaşı’nda yenilmesi ile müttefiki Türkiye’nin de yenilmiş sayıldığını yazar. Ancak bu, Türk Milleti için doğru değildir. Almanların yenilmesi Türklerin de yenildiği anlamına gelmez.  En azından Mustafa Kemal öyle düşünmektedir.

Sadrazam İzzet Paşa, o sırada grup komutanı olan Alman, Liman Von Sanders’e, elindeki tüm grup komuta ve koordinasyon yetkisini Mustafa Kemal Paşa’ya devretmesini bildirir. Bunun üzerine Mustafa Kemal Paşa, devir-teslim töreni için Adana’ya gelir ve on bir gün kalır. (31 Ekim 1918)

Liman Von Sanders Paşa’nın; “Yenildik, bizim için her şey bitti!” sözüne karşılık, yetkiyi teslim alan Mustafa Kemal Paşa; “Savaş müttefikler için bitmiş olabilir ama bizi ilgilendiren savaş, kendi istiklalimizin savaşı, ancak şimdi başlıyor.” karşılığını verir.  İşte bu sözler, Adana’ da Kurtuluş Savaşı’nın ilk emri olarak kabul edilmiş ve tarihe geçmiştir. Mustafa Kemal haklıdır; Türk kurtuluş savaşı yeni başlamaktadır.

1919 yılına gelindiğinde Mustafa Kemal artık kararını verir. Kurtuluş hareketini Anadolu’dan başlatacaktır. Bandırma Vapuru ile İstanbul’dan ayrılır; 19 Mayıs 19l9 sabahı Samsun’a ayak basar.  22 Mayıs l919 tarihinde ise Sadaret’e bir rapor göndererek şöyle der: “… Millet yekvücut olup hâkimiyet esasını, Türklük duygusunu hedef kabul etmiştir. Artık yaydan çıkan ok’un geri dönüşü yoktur! Bağımsızlık mücadelesinin meşalesi Samsun’da yakılmıştır.”

Mustafa Kemal, Amasya’dan İstanbul’da bulunan bazı tanınmış kimselere gönderdiği ve Millî Mücadele’ye davet ettiği mektubunda kararlılığını şu cümlelerle vurgular: “Artık İstanbul Anadolu’ya hâkim değil, tâbi olmak mecburiyetindedir.  Size teveccüh eden fedakârlık pek büyüktür. Millî gaye elde edilinceye kadar âcizleri Anadolu’dan ve milletin sinesinden ayrılmayacağım ve bu noktada nihayete kadar bir millet ferdi gibi çalışacağımı millete karşı mukaddesatım namına söz verdim ve hiç bir kuvvet bu millî karara mâni olamayacaktır.”

Önce Amasya sonra da Erzurum ve Sivas’ta kongreler gerçekleştirilir. Amasya Tamimi’nde ulusal bağımsızlığın ancak  “milletin azim ve iradesi” ile sağlanacağı vurgulanır ve bu karar bütün dünyaya ilan edilir. Amasya Bildirisi ile ülke çapında bir direnişin şifreleri verilmiştir. Amasya’nın ardından Erzurum ve Sivas Kongreleri toplanır. Her iki kongrede alınan kararların 1. Maddesi aynı kararlı iradeyi vurgulamaktadır;

            “Millî sınırlar içinde vatan bölünmez bir bütündür; parçalanamaz.”

Sonuç tüm dünyanın malûmu olduğu üzere Türk milletinin İstiklâl savaşıyla sona erer.

Ne Bursa belediyesinin kutlama afişlerinden Atatürk’ü çıkartma ne de Çanakkale zaferlerinde Atatürk’ü yok sayma zavallılığı prim yapmaz. Tarihi gerçeklerin üzerini iki kıytırık afiş ile örtemezsiniz. Tarih sizi o karanlık sayfalara gömer, adınız bile hatırlanmaz ama Atatürk, o şanlı sayfalarda pırıl pırıl parlamaya devam eder. Yani demem o ki; bırakın artık bu boş işleri de ülke biraz nefes alsın. Sıktınız artık!

*

19 Mayıs Atatürk’ü Anma Gençlik ve Spor Bayramımız, kurtuluş mücadelemizin başlangıcının 100. Yılı kutlu olsun!

Gazi Mustafa Kemal Atatürk ve silah arkadaşları, şehitlerimiz; vatan sizlere minnettardır. Nurlar içinde uyuyun.

Tülay Hergünlü

İstanbul, 17 Mayıs 2019

Nefret eken nefret, sevgi eken sevgi biçer

Yeniçağ Gazetesi yazarı Yavuz Selim Demirağ, evine girmek üzereyken arkasından gelen bir grubun sopalı saldırısına uğradı. “Vurun!”, “Meydan boş değil, öldürün!” naraları atan saldırganlar Demirağ’ın başına ve yüzüne sopalarla vurarak ağır bir şekilde yaralanmasına neden oldular. Saldırganlar, çalıntı plakalı bir araç ile olay yerinden kaçtılar. Emniyet tarafından 7 kişi olduğu açıklanan saldırganlardan 6’sı yakalandı. (Ne hikmetse o bir kişi yakalanamadı.) Yakalananlar ifadelerinde: Trafikte takıştık, o yüzden dövdük” dediler.
Savcılık, saldırıya uğrayan Demirağ’'ın “hayati tehlikesi olmadığı” gerekçesiyle saldırganları serbest bıraktı.
Şaşırdık mı? Elbette hayır!’
Neden mi?

CHP Genel Başkanı Kemal Kılıçdaroğlu’na yumruk atan şahıs ile taş, sopa ve bıçakla saldıran, ağır küfürler savuran kişilerde savcılık kararıyla serbest bırakılmıştı. Linç olayında koca bir taşı Kılıçdaroğlu’nun aracına fırlatan kadın ise gözaltına bile alınmadı.
Kılıçdaroğlu’na saldıranlar da tıpkı Demirağ’a saldıranlarda olduğu gibi, “Vurun!”, “Öldürün!”, “Evi yakın!”, “Sağ bırakmayın!” naraları savurmuşlardı. Yumruk atan ve AKP üyesi olduğu açıklanan Osman Sarıgün “kahraman” ilan edilmiş, AKP Milletvekili aday adayı ile AKP Etimesgut Belediye Başkan aday adayı, yumrukçunun ellerini öpmüşlerdi. AKP Ankara İl Başkanı ise “Yiğitlerimizi yedirmeyiz” sözleriyle yumrukçuya alenen arka çıkmıştı. Yumrukçu ise, “Devlet büyüklerimizin ellerinden öperim” diyerek sanki birilerine mesaj vermişti. Kılıçdaroğlu’nun ölümden döndüğü linç olayında hiç kimse ceza almamıştı.

Ülkenin Genel Kurmay Başkanı saldırganlara “Değerli arkadaşlarım” diye hitap etmiş, 82 milyonu kucaklaması gereken Cumhurbaşkanı “Gaz sıkışması var düşünmek lazım” demişti. İktidarın küçük ortağı Devlet Bahçeli ise, “O adama yumruk attıracak ne yaptın?” sözleriyle adeta Kılıçdaroğlu’nun “bu yumruğu hak ettiği” imasında bulunmuştu.
Aynı şekilde, 2018 yılında İyi Parti Genel Başkanı Meral Akşener’e evinin önünde protesto gösterisinde bulunarak hakaret ve tehditler yağdıran 15 kişi de serbest bırakılmıştı.

Son olarak, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın kanser hastalığı sırasında ziyaret edip destek verdiği ve “manevi kızım” dediği genç kız, Ekrem İmamoğlu’na gönderdiği 20 liralık bağış dekontunu sosyal medyada paylaşınca saldırganların hedefi haline geldi. Ertesi gün bir saldırgan “Sen misin yürekli” diyerek kızcağızı kasığından bıçakladı. Bildiğimiz kadarıyla kimliği belli olmayan saldırgan hâlâ yakalanamadı.
Tüm bu olaylardan sonra devlet büyüklerinin çıkıp, saldırıları kınayıp, suçluların cezalarını çekmeleri konusunda çağrı yapmalarını beklerdik ama olmadı ne yazık ki!

Suçluların ceza almadığı olaylar sadece siyasilere saldırı olaylarında gerçekleşmiyor. Sıradan vatandaşların birbirini darp etmeleri, bıçaklamaları ve benzeri olaylarda da suçlular adli kontrol şartıyla serbest bırakılıyorlar. Yani suç işleyenler elini kolunu sallaya sallaya bir başka suça kadar aramızda serbestçe dolaşıyorlar.
Türkiye’de suç, cezasız kalıyor… Herhangi birisi sırf gıcık olduğu için sudan bir bahaneyle sizi darp edebilir, bıçaklayabilir, hatta ölmenize bile sebep olabilir. Sonuçta da savcılık tarafından serbest bırakılan suçlu, size hayatı rahatlıkla zindan edebilir.
Hani, “Türkiye bir hukuk devleti” deniliyor” ya; inanmayın... Türkiye’de hukuk diye bir şey kalmadı. Nefret tohumları en tepelerden ekildiği sürece de bu durum değişmeyecek. Hukukun olmadığı bir ülkede adalet tecelli etmeyeceğinden hiç kimsenin can ve mal güvenliği kalmamış demektir. Bir ülkenin Ana Muhalefet Partisi Genel Başkanı’nın can güvenliği yoksa bir gazetecinin ya da sıradan bir vatandaşın can güvenliğinden de söz edilemez.

Suçluları birileri koruduğu sürece bu saldırı ve darp olayları devam edecektir.
Adaletin olmadığı yerde ne haktan ne hukuktan ne de sanat, spor ve başka şeylerden söz edilemez…
Nefret dilinin bir an evvel terk edilmesi hem toplumun ruh sağlığı hem de ülke olarak birlik ve beraberliğin pekiştirilmesi için elzemdir, zorunludur. Bu görev en önce siyasilere düşmektedir.
Sevginin; hak, hukuk ve adaletin geleceği günlerde buluşmak dileğiyle…

Tülay Hergünlü
İstanbul, 13 Mayıs 2019

İstanbul, İstanbul

Dünyanın en büyük anakentlerinden birisidir İstanbul. 16 milyonluk nüfusuyla bazı ülkelerin birkaç katı nüfusa sahiptir. Doğu ile Batı’yı, Asya ile Avrupa’yı birleştiren konumuyla insanların gün içinde kıta değiştirdiği tek şehirdir.  Eşsiz güzelliği ve coğrafi konumuyla yabancıların iştahını kabartan, üzerinde binbir emel beslenen İstanbul… Roma İmparatorluğu, Bizans İmparatorluğu ve Osmanlı İmparatorluğuna başkentlik yapan, Türkiye Cumhuriyeti’nin finans merkezi İstanbul…

Hani şair demiş ya; “Sana dün bir tepeden baktım ey aziz İstanbul/ Görmedim gezmediğim, sevmediğim hiçbir yer” Ben de bir gün boyunca İstanbul’a tepeden, denizden, pek çok yerden baktım ve gördüğüm manzara içimi acıttı, yüreğimi kanattı… Benim çocukluğumun, gençliğimin İstanbul’u bu değildi.

İstanbul, lime lime edilmiş sokakları, vücudunun her yerine hançer gibi saplanmış gökdelenleri, betona terk edilmiş yemyeşil tepeleri, sefaletin kol gezdiği meydanları, dilencilerin mesken tuttuğu köşeleri; Suriyelisi, Pakistanlısı, Senegallisi, Kenyalısı, Afganistanlısı, Bangladeşlisi ile yabancılaşmış, özellikle de Araplaşmaya başlamış bir şehir…

Özal’lı yıllarda başlayan yabancılaşma olgusu, günümüzde zirveye çıkmış. Dilimize karışan İngilizce kelimelerle melezleşen bir Türkçe’ye karşı çıkarken, şimdilerde her yerde Arapça hâkim olmuş. Tabelalarda Türkçe ve İngilizcenin yanı sıra üçüncü bir dil olarak Arapça yer almış. Toplu taşıma araçlarında seyahat ederken kendimi yabancı bir ülkede gibi hissettim. Neredeyse Türkçeden çok Arapça konuşuluyordu.

Suriyeli dilenci çocukların sefaleti, Eminönü’nde çöplerden topladıkları yiyecekleri yemeye çalışan bir ailenin görüntüsü… Üstü başı dökülen insanlar… Parklara, yol kenarlarına yayılan, olmadık yerlerde piknik yapmaya çalışan aileler… Bavul ticareti yapanlar, köprü üstlerinde ya da kentin en kalabalık yerlerinde aksesuar satmaya çalışan Afrikalılar… Sadece gözleri görünen kara çarşaflar içindeki kadınlar; beyaz sarıklı, şalvarlı, kaba sakallı erkekler… Başlarında koyu renk fesli, (tepesinde Fatih’in tuğrası işlenmiş) şalvarlı, uzun gömlekli çocuklar ki bir cemaat mensubu oldukları ve burada eğitim (!) aldıkları çok belli… Sefalet ile ters orantılı lüks araçların kilitlediği, felç olmuş bir trafik… Kargaşa, gürültü, patırtı…

Ticarete kurban edilmiş tarihi mekânları… Özentisiz dükkânları, her köşe başına dikilmiş dev alışveriş merkezleri… Koca bir otoparka dönüştürülen Beyazıt Meydanı… Özünden koparılmış Çınaraltı… Siyasi operasyonlarla meydan vasfını yitirmiş Taksim… Tarihinden koparılmış görünümüyle İstiklâl Caddesi… Yemyeşil tepeleri betona terk edilmiş Boğaz… Anadolu insanından yoksun kalmış Haydarpaşa… Arkasından sırıtan üç sevimsiz yapının sinsice kucakladığı muhteşem Süleymaniye… Tarihi yarımadanın gökdelenlere kurban edilen yüzlerce yıllık silueti… Her taraftan fışkıran dev yapıları ile nefes almaya çalışan bir şehir…

İstanbul, bütün vücudu saldırıya uğramış, her yerinden bir parça koparılmış, yüzü gözü birbirine karışmış, o güzelim boyaları dökülmüş, mücevherleri çalınmış soylu ve çok güzel bir kadın gibi ayakta kalmaya çalışıyor. O muhteşem güzelliği yara bere içinde olsa da yobazlığa, açgözlülüğe, acımasız talana, hoyrat ellere meydan okuyor.

Ah güzel İstanbul… Bizim İstanbulumuz…

“Ömrüm oldukça, gönül tahtıma keyfince kurul!/ Sade bir semtini sevmek bile bir ömre değer.[2]

Senden asla vazgeçmeyiz İstanbul… Ne bugün ne de yarın…

Tülay Hergünlü

27 Nisan 2019

Dünya’da çocuklara armağan edilen tek bayram

            “Küçük hanımlar, küçük beyler. Sizler hepiniz, geleceğin bir gülü, yıldızı, ikbal ışığısınız. Yurdu asıl aydınlığa boğacak olan sizsiniz. Kendinizin ne kadar mühim ve kıymetli olduğunuzu düşünerek, ona göre çalışınız. Sizlerden çok şey bekliyoruz”

Mustafa Kemal Atatürk

“Türkiye, dünyada çocuklara bayram armağan eden tek ülkedir. Burada 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı’nın kısa hikâyesine yer vermek istiyorum.

Atatürk TBMM’nin 23 Nisan 1920’deki açılış tarihini, çocuklara bayram olarak armağan etmiştir.  İlk kapsamlı “Çocuk Bayramı” kutlamaları 1927’de Atatürk’ün himayesinde gerçekleştirilir.  Hikâyesi şöyledir:

            1921’de Atatürk’ün talimatıyla Himaye-i Etfal Cemiyeti (HEC) kurulur. Cemiyet’in amacı Millî Mücadele sırasında savaşta yetim kalmış çocuklara bakmaktır. Aynı yıl Atatürk, HEC’in korumalığını da üstlenir.  23 Nisan 1923’ ten itibaren HEC, yetim ve öksüz çocuklar için yardım toplamaya başlar. 23 Nisan’ın çocuk bayramı olmasını isteyen Atatürk, yardım faaliyetlerine destek verir.

            23 Nisan başlangıçta sadece “Millî Bayram” olarak kutlanır. Saltanat kaldırılınca da Hâkimiyet-i Milliye Bayramı olarak ilan edilir. 1925 yılına gelindiğinde 23 Nisan, Millî Bayram’ın dışında  “Çocuk Günü”, 1926’dan itibaren de “Çocuk Bayramı” olarak kutlanır. Atatürk, çocuklara arabalarından birini tahsis eder ve Cumhurbaşkanlığı bandosunun çocuklar için konser vermesini temin eder. Bu yıl cemiyetin binalarından birine “Çocuk Sarayı” adı verilir ve bir de çocuk balosu düzenlenir. Baloya, İsmet İnönü’nün çocukları da katılırlar.

            1929 ve sonraki yıllarda 23-30 Nisan haftası “Çocuk Haftası” olarak anılacaktır. 1933 günü etkinlikleri sırasında, Atatürk çok zarif ve anlamlı bir davranışta bulunacak; çocukları makamında kabul ederek bir çocuğu yerine oturtacaktır. Atatürk’ün bu davranışı sonraki yıllarda bir gelenek halini alacaktır. 1935’te bayram, “Ulusal Egemenlik Bayramı” olarak adlandırılacak, 1981’de kabul edilen bir kanunla da “23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı” olarak birleştirilir.  

            1979 yılında 23 Nisan Çocuk haftası, “Uluslararası Çocuk Yılı” olarak ilan edilir, 1980 yılında da Ankara’da, bütün illerden gelen çocukların katılımı ile Ulusal Çocuk Parlamentosu oluşturulur ve Türkiye Radyo Televizyon (TRT) kurumu komşu ülkelerden çocukları törenlere davet eder. “

            Bugün, Ulusal egemenliğimizi ilan ettiğimiz TBMM’ nin kuruluşunun 99. Yılını kutlayacağız. Bu yıl aynı zamanda da 19 Mayıs 1919’da Türk kurtuluş meşalesinin yakılışının 100. Yılını kutlayacağız. İnşaAllah 2023 yılında da Cumhuriyetimizin 100. Yılını kutlayacağız. Ne mutlu bize ki böyle kutlu günlere sahibiz. Bize bir vatan bırakan Mustafa Kemal Atatürk ve silah arkadaşlarına şükran borçluyuz.

            23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramımız kutlu olsun!

Tülay Hergünlü

İstanbul, 23 Nisan 2019

İstanbul kazandı, Türkiye kazandı

31 Mart yerel seçimlerinde Cumhur İttifakı (AKP-MHP) başta Ankara ve İstanbul olmak üzere elindeki büyük şehirlerin belediye başkanlıklarını kaybetti. Seçim kampanyasında özellikle İstanbul ve Ankara adaylarının üzerine, Cumhurbaşkanı ve bakanları boyutunda, arkalarına devletin tüm imkânlarını da alarak bütün güçleriyle yüklendiler. İzmir adayı Tunç Soyer’e babasının üzerinden vurmaya çalıştılar, tutmadı. Ankara adayı Mansur Yavaş’a “sahte senetle tahsilât yapmaya çalıştı” iddiasıyla acımasızca vurmaya çalıştılar, olmadı. İstanbul adayı Ekrem İmamoğlu’na atacak çamur bulamadılar. “Kenar-köşe bir ilçenin belediye başkanı” diyerek küçümsemeye çalıştılar, tersi oldu; İmamoğlu büyüdükçe büyüdü. O küçümsedikleri Beylikdüzü ilçesi, İstanbul’a belediye başkanı çıkardı. Sonuç olarak 25 yıl sonra İstanbul ve Ankara el değiştirerek Millet İttifakı’na (CHP-İyi Parti-SP) geçti.

31 Mart seçimlerinin en önemli özelliği, hiçbir adayın, Cumhurbaşkanı’nın sert ve kırıcı sözlerinin yörüngesine girmemesiydi. Erdoğan’ın o sert üslubunun yarattığı çekişmeci ve kavgacı kulvara hiçbir Millet İttifakı adayı prim vermedi. Bu kez hesap tutmadı. Seçimlere çok iyi hazırlanmış ve sandıklara hâkim bir CHP, kazanmalarına izin vermedi. Oylarına sahip çıkan Ekrem İmamoğlu ve binlerce Millet İttifakı mensubu, oy çuvallarının başında günlerce nöbet bekledi. CHP, İstanbul’a gönderdiği 120 milletvekili ile adeta çıkarma yaptı. Tüm bunların yanı sıra seçim kampanyası boyunca sergilenen sakin ve kucaklayıcı bir üslup, dürüstlük, edep, kararlılık ve güleryüz ile verilen mücadele ile seçimler kazanıldı. Devasa pankartlar değil, mütevazı afişler gönülleri fethetti. Kibir değil, tevazu kazandı.  

AKP seçimleri kaybetti kaybetmesine ama bir türlü kabullenemedi. İstanbul adayı Binali Yıldırım daha sandık sayımları bitmeden “3 bin 870 oyla biz kazandık” dedi. Anadolu Ajansı’nın yaptıklarını yazmaya kalksak sayfalar dolar. 17 gün boyunca küçük ortağı MHP ile yapmadıklarını bırakmadılar. Cumhurbaşkanı, “Bunlar topal ördek”, “ilçe seçim kurulları bizim elimizde, ben daha 4,5 yıl görevimin başındayım”  diyerek, yeni seçilen başkanlara adeta “sizi çalıştırmayacağım” mesajı verirken, AKP tabanına da moral enjekte etmeye çalıştı. Oysaki bir Cumhurbaşkanı partili bile olsa tarafsız olmalı ve tüm Türkiye’nin cumhurbaşkanı olduğunu dosta düşmana göstermeliydi ama olmadı...

İstanbul’u vermemek için her yolu denediler. Maltepe ilçesinin oylarını tekrar tekrar saydırdılar. Ekrem İmamoğlu’nun kazandığının açıklanmaması için Maltepe’deki sayımı ağırdan aldılar. AKP ve MHP’ liler birlik olup salon bastılar ve iki kez sayımı durdurdular. Seçim öncesinde muhalif basında neredeyse hergün çıkan “sahte seçmen kaydı” uyarısına kulak tıkamışlardı. Seçimleri kaybedince polis marifetiyle Büyükçekmece’de sahte seçmen avına çıktılar. Evlerde arama yapıp, vatandaşları tedirgin ettiler. Çocuklara bile oy kullanıp kullanmadıkları sorusunu sordular. Bu iddia tutmayınca bu kez “kısıtlı seçmenlere, hükümlülere ve ölülere oy kullandırıldı” iddiasıyla üç bavul dolusu evrak ile İstanbul seçimlerinin iptali için YSK’ ya olağanüstü itirazda bulundular.  Oysaki YSK Başkanı Sadi Güven, Ocak ayında “Mükerrer seçmen de sahte seçmen de hayali seçmen de yok” diye açıklama yapmıştı.

Ne yaptılarsa Binali Yıldırım öne geçemedi ve en sonunda 17 Nisan 2019 günü Ekrem İmamoğlu’na mecburen İstanbul Büyük Şehir Belediye Başkanı olduğuna dair Mazbata’yı vermek zorunda kaldılar. (Olağanüstü itiraz ile ilgili hukuki süreç hâlâ devam ediyor. Her an her şey olabilir.) Bu arada, olur da İstanbul seçimleri yenilenir ve İmamoğlu’nun mazbatası elinden alınırsa bu kez İstanbul, İmamoğlu lehine tabiri caiz ise tulum çıkarır. Bizden söylemesi…2023 ‘deki Cumhurbaşkanlığı seçimlerinde ne olur orasını da Allah bilir…

31 Mart seçimleri Türkiye’ye bir lider kazandırdı. Belki de 50 yıl sonra ilk kez böyle bir lider ortaya çıktı. Kucaklayıcı ve birleştirici, gözlerinin içi gülen Ekrem İmamoğlu; kararlı ve bir o kadar da çetin ceviz…

“Binali Yıldırım’ı Türkiye tanıyor, dünyayı tanıyor, biliyor. Bay Ekrem, sen nereyi tanıyorsun ya!” demişlerdi ama 17 gündür mazbatayı vermemek için yaptıklarıyla Ekrem İmamoğlu’nu bizzat kendi elleriyle önce Türkiye’ye sonra da tüm dünyaya tanıttılar. Her türlü hakareti yağdırdıkları ÇYDD Derneği Başkanı Türkân Saylan’ın adını taşıyan salonda İstanbul’u kaybettiler. İlahi adalet bu olsa gerek… Artık yeni bir döneme girdik. Türkiye’nin kaybedecek bir ânı bile yoktur. Çok zaman kaybedildi. Artık rant belediyeciliği değil, ülke menfaatlerinin korunduğu dürüst ve şeffaf belediyecilik dönemi başlamalıdır. Mümkünse belediye binalarına bilançolarını gösteren tablolar asılmalı, vatandaş, yaşadıkları belediyelerin, gelir-gider ve borç durumlarını bilmelidir. Belediye meclislerindeki tartışmalar ekranlardan canlı olarak yayınlanmalıdır.

Türkiye’de yıllardır ayrıştıran ve aşağılayan bir siyaset diline maruz kalarak büyük gönül kırgınlıkları yaşandı. Artık nefret değil sevgi sözcüklerini duymak, herkesi kucaklayan bir siyasi yapı ile yaşamak istiyoruz. Bu konuda İBB Başkanı Ekrem İmamoğlu’nun başı çekeceğinden hiç şüphemiz yok.

Bir şeyi daha eklemeden geçemeyeceğim; Bugüne kadar AKP’li belediyeleri nasıl eleştirdiysek, Millet İttifakı’nın belediyelerini de olası bir yanlışlıkları durumunda aynen eleştireceğimizi bildirmek isteriz. Zira bizler, “bizim belediye başkanımızdır, ne yaparsa kabulümüzdür” zihniyetini reddediyoruz. Doğrunun yanında duracağız…

Bu vesileyle başta Ekrem İmamoğlu olmak üzere ayrım yapmadan tüm belediye başkanlarımıza yeni görevlerinde başarılar diliyoruz. Hepsinden dürüstlük ve şeffaflık bekliyoruz. Bu ülke hepimizin…

Tülay Hergünlü

İstanbul, 18 Nisan 2019

Çanakkale gerçeği

“1915 yılına gelindiğinde Türk askeri pek çok cephede savaşmaktadır. Kafkas (Doğu) cephesi, Filistin cephesi, Hicaz cephesi, Yemen cephesi ve Irak cephesi… Avrupa’da ise Galiçya, Makedonya ve Romanya cephelerinde, Anadolu evladının kanı akmaya devam etmektedir. Bir cephe daha vardır ki, hem önemlidir hem de özeldir; Çanakkale cephesi. Önemlidir çünkü Emperyalist ülkelerin Türkiye üzerindeki planlarının ilk bozulduğu yerdir; özeldir çünkü Mustafa Kemal’in,  tarih sahnesinde adını duyurduğu ilk cephedir.

‘18 Mart’ta, Çanakkale Boğazı’nı geçmeye teşebbüs eden İngiliz donanması, ağır bir zayiat vererek geri çekilir. Çanakkale’nin geçilemeyeceği anlaşılır. 25 Nisan’da ise İngilizler, Seddülbahir ve Arıburnu bölgesinde çıkarma hareketine başlarlar. Mustafa Kemal, düşmanın Kocabağ ile Kabatepe’yi ele geçirerek, Eceabat ve Kilitbahir yolunu açmak oradan da İstanbul’a ulaşmak için Arıburnu’na asker çıkardığını anlamıştır. Haritada Kocadağ’ı göstererek,  “Bu kütle Gelibolu Yarımadası’nın kilididir. Burası ele geçerse savaş daha başlamadan biter!” der ve tarihin akışını değiştirecek kararını verir. Arıburnu’na yetişecek, düşmana taarruz edecektir. Suçlu görülebilir, mesleğinden uzaklaştırılabilir, hatta idam bile edilebilirdi. Ama o aldırmaz; hareket eder ve 27. Alay’ın sağ yanının gerisine yetişir. Yalnız 27. Alay değil, yalnız Arıburnu değil, Boğaz; dolayısıyla da İstanbul kurtulmuştur. Alman Komutan Limon Von Sanders, izinsiz hareket eden Mustafa Kemal’in ne korkunç bir felaketi önlediğini, kendisini bir gün içinde, yenilen bir ordunun komutanı olmaktan kurtardığını unutmayacaktır.’

Düşman kuvvetleri, Mustafa Kemal komutasındaki 19. Tümen kuvvetlerinin taarruzu ile geri çekilmeye mecbur edilir. Düşman çıkarması 26 ve 27 Nisan günleri de devam eder; ne var ki Mustafa Kemal komutasındaki Türk askerinin destan yazan savunması karşısında başarısız olurlar.

Düşmanın 6 Ağustos’ta takviyeli kuvvetlerle başlattığı taarruzlar ve Anafartalar bölgesine asker çıkararak bu bölgeden ilerleme girişimleri de Mustafa Kemal’in o eşsiz askerî dehası ile aldığı önlemler sayesinde gelişme imkânı bulamaz. 9 ve 10 Ağustos’ta, Anafartalar bölgesinde ve Conkbayırı’nda İngilizlere taarruz edilerek düşmana ilerleme fırsatı verilmez ve tekrar, çıkarma yaptığı kıyılara geri itilir. Nihayetinde ise İngilizler, 19/20 Aralık gecesi sessiz sedasız Çanakkale’yi tahliye ederler.

Çanakkale geçilememiştir…

Çanakkale zaferleri sonrasında albaylığa terfi eden Mustafa Kemal, Anafartalar’da gösterdiği üstün başarıdan dolayı General Liman Von Sanders’in emri ile “Anafartalar Grubu Komutanlığı”na getirilir. “Harp Madalyası”  Anafartalar Grubu Komutanlığı’ndaki benzersiz başarıları nedeniyle “Muharebe Gümüş Liyakat Madalyası” ve “Muharebe Altın Liyakat Madalyası” na layık görülür.

Çanakkale’de elde edilen kara ve deniz zaferleri ile büyük emperyalist plan sekteye uğramış; Boğazlar, dolayısıyla da İstanbul ve Anadolu’nun kapıları emperyalist devletlere kapanmıştır. Ne zamana kadar? Mondros Mütarekesi (Ateşkes Anlaşması)’ ne kadar…

1918 yılı Osmanlı İmparatorluğu’nun tam teslimiyet fermanı olan Mondros Mütarekesi’nin imzalandığı uğursuz bir yıldır. Anlaşma, 30 Ekim 1918 tarihinde, İtilaf Devletleri adına İngiliz Akdeniz Filosu komutanı Amiral Sir Somerset Arthur Gouch Calthorpe ile Osmanlı Devleti adına Rauf, Reşat Hikmet ve Sadullah Beyler tarafından imzalanır. İmparatorluğun başında, son padişah VI. Mehmet Vahdettin bulunmaktadır. İngilizler hiç vakit kaybetmeden, Musul’u işgal ederler. (3 Kasım 1918) Ortadoğu petrollerinin ele geçirilmesi için ilk adım atılmış, petrol zengini Musul ele geçirilmiştir.

Almanya I. Dünya Savaşı’ndan yenik çıktığı için Osmanlı Devleti de “yenilmiş!” sayılmıştır.

…Liman Von Sanders Paşa’nın; “Yenildik, bizim için her şey bitti!” sözüne karşılık, yetkiyi teslim alan Mustafa Kemal Paşa; “Savaş müttefikler için bitmiş olabilir ama bizi ilgilendiren savaş, kendi istiklalimizin savaşı, ancak şimdi başlıyor.” karşılığını verir.  İşte bu sözler, Adana’ da Kurtuluş Savaşı’nın ilk emri olarak kabul edilmiş ve tarihe geçmiştir. Mustafa Kemal haklıdır; Türk kurtuluş savaşı yeni başlamaktadır.

Mondros Ateşkes Antlaşması’nın 7. ve 24. Maddeleri gereği Türk toprakları işgal edilir. Türk’ü Çanakkale’de teslim alamayanlar,  tek bir adamın, padişahın attığı imza ile masa başında teslim alma başarısını gösterirler. Mütarekeye en sert tepki, o tarihte Adana’da bulunan Mustafa Kemal’den gelir. Mustafa Kemal, bu hükümler aynen uygulandığı takdirde vatanın işgal ve istila edileceğini bildirerek yetkilileri uyarır. İngilizlerin Musul’dan sonra İskenderun’a da asker çıkaracağını öğrenince, İngiliz kuvvetlerine karşı mücadele edeceğini bildirir. Bunun üzerine telaşlanan hükümet, Yıldırım Ordu grubunu lağvederek, Mustafa Kemal’i İstanbul’a çağırır. Mondros Antlaşması gereği itilaf devletlerine ait büyük bir filo İstanbul boğazına girerek şehri işgal eder. İngiliz donanmasına ait zırhlılar toplarını Dolmabahçe Sarayı’na çevirirler. Bu duruma bizzat şahit olan Mustafa Kemal yaverine, “Geldikleri gibi giderler!” diyecek ve haklı çıkacaktır.

… Sonuç olarak Lozan’da Türkiye’nin hemen tüm istekleri kabul edilerek anlaşma imzalanır. Öncelikle İstanbul ve Çanakkale’nin boşaltılması konusu İstanbul’daki yüksek komiserliklere bildirilir. İşgalcilerin en geç altı hafta içinde Türkiye’yi terk etmeleri gerekmektedir.”[

Öyle de olur…

*

18 Mart 1915, tarihte bir dönüm noktasıdır. Çanakkale zaferleri, Türkiye Cumhuriyeti Devleti henüz kurulmadığı için, birileri tarafından Türk ordusunun değil, Osmanlı ordusunun emperyalist ülkelere karşı kazandığı bir zafer olarak kabul edilmektedir. Hatta bazı kafalara göre Osmanlı’nın son zaferidir.  Çanakkale’den sonraki zaferler kabul edilmez. İstiklâl Savaşı ise bunlara göre “yok” hükmündedir. Oysaki burada tarih sahnesine çıkan Osmanlı paşası, bir Türk subayıdır ve Türkiye Cumhuriyeti Devleti’ni kuracak olan isimdir; Mustafa Kemal Atatürk… Bunu kabul etmezler.

Tarihi saptırmak, tarihten Gazi Mustafa Kemal Atatürk ve silah arkadaşlarını çıkartmak ya da üstlerini örtmek isteyenlere inat, tarihi gerçekleri yazmaya devam edeceğiz; bıkmadan ve usanmadan…

18 Mart 1915, Çanakkale Deniz Zaferimiz kutlu olsun!

Bize bu vatanı emanet eden, Gazi Mustafa Kemal Atatürk ve silah arkadaşları ile şehitlerimize Allah’tan rahmet diliyorum.

Tülay Hergünlü

İstanbul, 16 Mart 2019