Cumhuriyet nedir?

Cumhuriyetimizin 95. Yılını kutlayacağız. Bu yazıda Cumhuriyet’in ilanından, bu günlere nasıl geldiğimizden filan bahsetmeyeceğim.
Gazi Mustafa Kemal Atatürk’ün sözlerinden yola çıkarak “Cumhuriyet nedir? “ sorusunun cevabını vermeye çalışacağım.

 “Cumhuriyet;

Demokrasi sistemiyle devlet şekli demektir.

Doğrudan doğruya milletin kendi kendine, kendiliğinden yaptığı bir devlet teşkilâtı ve hükûmet şeklidir.

Demokrasi ilkesinin en yeni ve akılcı uygulamasını sağlayan hükûmet biçimidir.

Özgürlüktür, bağımsızlıktır.

Dayanağı, Türk milliyetçiliği ve Türk topluluğudur.

Türk milletinin karakterine ve adetlerine en uygun olan idare şeklidir.

Temeli büyük Türk milletinin ve onun kahraman evlâtlarından mürekkep büyük ordumuzun vicdanında akıl ve şuurunda kurulmuştur.

Etnik kökeni ne olursa olsun tüm yurttaşlarını Türk ulusu çatı kimliğinde birleştirmiştir.

Ulusal birliğimizin, huzurun ve toplumsal barışın en önemli güvencesidir.

Yeni ve sağlam esaslara dayanır.

Milletin efendi olması esastır.

Yeni bir hayatın müjdecisidir.

Hükûmetin millet, milletin hükûmet olduğu bir yönetim şeklidir.

Erdeme dayanan bir yönetimdir.

Fikir serbestliği taraftarıdır. Samimi ve meşru olmak şartıyla her fikre hürmet edilir.

Düşünce, beden ve bilim bakımından güçlü koruyucular ister.

Türk milletini, emin ve sağlam bir istikbal yoluna koyar.

Fikirlerde ve ruhlarda güvenlik yaratır.

İçinde, çürümüş bir hanedan ve halife unvanını yaşatmak mümkün değildir.   

İşgal ettiği mevkiye lâyık olduğunu eserleriyle ispat eder.

Milletin haiz olduğu özelliklerini ve liyakatini medeniyet dünyasına kolaylıkla gösterir.

Zayıf değildir. Bedava da kazanılmış değildir.

Elde etmek için kan döktüğümüz, her tarafta kırmızı kanımızı akıttığımız, icabında kurumlarımızı müdafaa için lâzım olanı yapmağa hazır olduğumuz bir sistemdir. “

Benim naçiz vücudum bir gün elbet toprak olacaktır, fakat Türkiye Cumhuriyeti ilelebet payidar kalacaktır.”

Yükselen yeni nesle ve Türk gençliğine emanet edilmiştir.”

Ve son olarak Cumhuriyet;

“ Bilhassa kimsesizlerin, kimsesidir.”

*

Elbette Atatürk, gelecekte Cumhuriyet’in başına neler geleceğini de tahmin edebilen bir liderdi. Bakın daha o yıllarda nasıl bir tespitte bulunmuş: 

“Gelecek nesillerin Türkiye de Cumhuriyetin ilanı günü, ona en merhametsizce hücum edenlerin başında, ‘cumhuriyetçiyim’ iddiasında bulunanların yer aldığını görerek şaşıracaklarını asla farz etmeyiniz! Bilâkis, Türkiye’nin münevver ve cumhuriyetçi çocukları, böyle cumhuriyetçi geçinmiş olanların hakikî zihniyetlerini tahlil ve tespitte hiç de tereddüde düşmeyeceklerdir. “

Ve Atatürk, bu tarihi tespitinin yanı sıra “Türkiye Cumhuriyeti mesut, muvaffak ve muzaffer olacaktır” diyerek, ona olan güvenini de vurgulamıştır.

Rahat uyu!

Türkiye Cumhuriyeti yaşanan ve yaşanabilecek her türlü olumsuzluğa rağmen mesut, muvaffak ve muzaffer olacaktır; buna mecburdur.

*

Cumhuriyetimizin 95. Yılı kutlu olsun!

Başta Gazi Mustafa Kemal Atatürk ve silah arkadaşları olmak üzere geçmiş ve günümüzün tüm şehit ve gazilerimize rahmet diliyoruz.

Vatan size minnettardır.

Tülay Hergünlü

İstanbul, 27 Ekim 2018

Büyük Taarruz ve Malazgirt – Türkler Anadolu’ya ne zaman geldi?

Bugün 26 Ağustos 1922. Büyük Taarruz’un 96. Yıldönümünü kutluyoruz. Anadolu elimizden çıkmak üzereyken, Türk milleti neredeyse son Türk yurdunda tutsak olacak iken, makûs talihimizin dönüşünün ve Büyük Zafer’e gidişin başlangıç noktası… Kısaca bahsedelim:
26 Ağustos 1922’ de Afyon’da başlayan ve Başkomutan Mustafa Kemal’in bizzat yönettiği Büyük Taarruz dört gün sürdü. Bu sürede Afyon ve Kütahya geri alındı. Zaferlerin ardından Türk askeri Mustafa Kemal’in “Ordular ilk hedefiniz Akdeniz’dir, ileri” emriyle şaha kalktı ve Uşak, Eskişehir, Balıkesir, Bilecik, Aydın ve Manisa’yı geri aldı. İşgalci Yunan askerlerine son darbe 9 Eylül’de İzmir’de vuruldu ve Afyon’dan itibaren kovalanan düşman, İzmir’de denize döküldü.

26 Ağustos tarihi Türkler için başka bir zaferin daha yıl dönümüdür; 1071’de gerçekleşen Malazgirt Zaferi’nin… Birkaç yıldır AKP iktidarının Osmanlıcı dayatmasıyla İstiklâl Savaşı’nı yok sayan Atatürk ve Türklük düşmanı zihniyet, Büyük Taarruz’un gölgelenmesi için Malazgirt Savaşı’nı öne çıkartıyor. Malazgirt’ten Osmanlı’ya oradan da Osmanlı’nın son zaferleri olarak benimsediği Çanakkale savaşlarına geçiyor. Çanakkale savaşlarının ardından Cumhuriyet dönemini “reklam arası” olarak kabul ettiği için direkt olarak AKP’ nin iktidar olduğu yıla atlıyor ve tarihe 2002 yılından devam ediyor. Ama tarih hiç unutmuyor ve de affetmiyor…

İlkokuldan itibaren bizlere Türklerin Anadolu’ya 1071 yılında Malazgirt Zaferi ile geldiği öğretildi. Buna göre 26 Ağustos’ta Türklerin, Anadolu’ya gelişlerinin 947. Yıldönümü kutlanıyor. Yani geleneksel tarihçiler yıllardır böyle diyor. Hal böyle olunca da günümüzün medyasında Malazgirt Savaşı, “26 Ağustos 1071’de Malazgirt ovasında meydana gelmiş, Selçuklu Sultanı Alparslan ve Doğu Roma İmparatoru Romen Diyojen arasında gerçekleşmiş, Anadolu’nun Türk’lere yeni yurt olmasını sağlamış olan meydan savaşıdır” şeklinde yer alıyor. Sanki Alparslan’dan önce Anadolu’da hiç Türk yokmuş gibi… Oysaki bilim insanları tarafından yapılan yeni araştırmalar Türklerin Anadolu’ya ilk olarak M.Ö.7. ve 6. yüzyılda geldiklerini gösteriyor. Nasıl mı? İşte şöyle;

DYAP (Doğu Anadolu Yüzey Araştırmaları Projesi)’nin proje Başkanı Doç. Dr. Alpaslan Ceylan, bu tezi savunanlardan birisi ve verdiği bir demeçte şu açıklamayı yapıyor: “... Erzurum’un Karayazı ilçesindeki Cuni mağarasındaki kaya resimlerinde Oğuz boylarına ait bazı damga mühürler yer alıyor. Kars’ın Kağızman ilçesinde de geçen yıl ortaya çıkardığımız ve Milattan sonra 4. ya da 5. yüzyıla ait olduğu tahmin edilen kaya resimleri, runik harfler de Türk tarihi açısından çok önemli bulgular. Ayrıca Hakkâri stelleri gibi onlarca tarihî ve kültürel bulgu, Türklerin Anadolu’ya geliş tarihiyle ilgi önemli ipuçları veriyor. Atalarımız M.Ö 7. ve 6. yüzyıllardan itibaren geldikleri Anadolu’da kalıcı olmuşlardır.”

Göktürk Devleti’nin “ilk Türk adını taşıyan devlet” olduğu tezini çürüten, Afyon Kocatepe Üniversitesi öğretim üyelerinden Prof. Dr. Ekrem Memiş’in açıklamaları da aynı doğrultuda: “Anadolu Türklerin ikinci yurdu değildir. Anadolu Türklerin anayurdudur. Anadolu’da bundan 8 bin yıl önce de Türk devletinin varlığı belgelerle kendini gösteriyor. Bu yanlış, öğrencilere öğretiliyor. Elimizdeki metinler M.Ö.2200’lere ait bir olayı anlatıyor. Akat Kralı Mezapotamya’dan gelmiş. Fırat nehrini aşarak Anadolu’ya geçmiş. Anadolu’da o zaman küçük küçük şehir devletleri var. Bu küçük şehir devletlerinden 17’si Hatti Kralı Pampa’nın önderliğinde bir araya gelmişler ve Akat Kralı’na karşı vatanlarını korumak için mücadele etmişler. Bu 17 kraldan biri de çivi yazılı metnin 15. satırında geçen Türki Kralı İlşu-Nail’di. Burada geçen Türki kelimesinin Türk olduğuna şüphe yok. 2 bin yıl da buradan koyduğumuzda 4 bin 250 yıl önce Anadolu’da Türk kavmi olduğu gerçeği karşımıza çıkıyor.” Prof. Memiş, Anadolu’nun en eski sahiplerinden Hurriler’in devamı olan ve milattan önce binlerde yaşayan Türki Krallığı’nın “Türk adını taşıyan ilk devlet” olduğunu vurguluyor.

Dünya tarihini TÜRK ile başlatan Prof Dr. Kâzım Mirşan’a göre de Türklerin Anadolu’ya giriş tarihi 1071’den çok önce. Şöyle diyor Mirşan; “Türklerin Anadolu’ya gelmeleri 1071’e değil, M.Ö. 7000 yıllarına kadar gidiyor. Çevresi denizle çevrili Anadolu’yu sürekli besleyen Türk göçleri buraya sıkışmışlar ve Türk varlığını tesis etmişlerdir. Oğuzlar Anadolu’ya geldiklerinde karşılarında aynı dili konuşan pek çok Türk grubu ile karşılaşmış.” Kazım Mirşan ayrıca Türk Tarihinin, M.Ö 16.000’li yıllara dayandığını, Başkurdistan’da Şölgentaş Mağarası’nda 16 bin yıllık Türk damgaları olduğunu iddia ederek bir adım daha ileriye gidiyor ve yazının M.Ö 16.000 yılında Türkler tarafından icat edildiğini, tüm dünya alfabelerinin kökeninin Türk alfabesi olduğunu savunuyor.

Anadolu’nun, esasında binlerce yıllık Türk yurdu olduğunu Mustafa Kemal Atatürk’ün sözlerinden de öğreniyoruz.
“Bu memleket, (ANADOLU) dünyanın beklemediği, asla ümit etmediği bir müstesna mevcudiyetin ‘Yüksek tecellisine’ sahne oldu. Bu sahne en aşağı yedi bin senelik öz Türk yurdu ve Türk beşiğidir. Beşik tabiatın rüzgârlarıyla sallandı. Beşiğin içindeki çocuk tabiatın yağmurlarıyla yıkandı, O çocuk tabiatın şimşeklerinden, yıldırımlarından, kasırgalarından evvela korkar gibi oldu, sonra onlara alıştı. Onları tabiatın babası tanıdı, onların oğlu oldu. Bir gün o tabiat çocuğun tabiatı oldu; şimşek, yıldırım, güneş oldu, Türk oldu. Türk budur. Yıldırımdır, kasırgadır Türk; Dünya’yı aydınlatan güneştir.”

Demek ki neymiş; Türkler Anadolu’ya 1071 yılında değil, binlerce yıl önce gelmişler ve burayı kendilerine yurt bellemişler. Defalarca işgale uğrayan yurtları için can vermişler, kan dökmüşler. Ve nihayetinde de 26 ağustos 1922’ de son Türk Atası, kurtarıcısı, Mustafa Kemal Atatürk’ün başkomutanlığında yine can vererek, kan dökerek bu müstesna toprakları, Anadolu’yu bu kez de Yunan’dan ve ona destek veren yedi düvelden geri almışlar.

Bugün basında yer alan bir habere göre, “atlı birliğin liderliğinde, mehter takımı eşliğinde yürüyecek olan gençler, Malazgirt kahramanlarıyla 947 yıl sonra aynı coğrafyada Anadolu’ ya adım atma duygusunu yaşayacaklar” mış! Hadi canım hadi… Büyük Taarruz ve Büyük Zafer olmasaydı, senin kutlayacak bir Malazgirt zaferin olacak mıydı? Sen kendi vatanında sömürge halinde yaşarken, Malazgirt’te kazandığın zaferin bir önemi kalacak mıydı? Bugün Malazgirt zaferini kutlayabilmeni de Atatürk’e borçlusun! Senin Malazgirt Ovasında değil Afyon Ovasında olman gerekirdi. Sana binlerce yıl yurt olan bu topraklar orada geri kazanıldı Tarihini bilmezsen sana dayatılan ve Batı eliyle kotarılan çakma tarihçiler seni işte böyle uyuturlar.

Uyan Türk! Sen bu topraklarda binlerce yıldır varsın. Tarihine bir bak!
Ata’nın dediğini unutma; “Türk; Dünya’yı aydınlatan güneştir.”
Silkelen ve kendine gel!

***
Bu yurdu bize geri veren ve emanet eden Başkomutan Gazi Mustafa Kemal Atatürk ile binlerce yıldır bu toprağın altında kefensiz yatan şehitlerimize, gazilerimize Allah’tan rahmet diliyorum. Vatan size minnettardır.

Tülay Hergünlü
Çanakkale, 26 Ağustos 2018

Kurban konusu

Yine bir Kurban Bayramını kutlamaya hazırlanıyoruz. Kurban kesmenin nesi bayram oluyor onu da anlayabilmiş değilim. Kurban ibadeti kişiyi Allah’a yaklaştırabiliyorsa şüphesiz o kişi için büyük bir mutluluk ve bayramdır ama her yıl yaşanan hayvan eziyetine baktığımız zaman bunun öyle bayram edilecek bir tarafının olmadığı da belli oluyor. Yine her taraf kan gölüne dönecek, İstanbul Boğazı kırmızıya boyanacak, alınan tüm tedbirlere rağmen vatandaş yine kurbanını uluorta kesmeye devam edecek. Vücuduna saplanmış bıçaklarla kan revan içinde kaçan danalar, araç arkasında paket halinde taşınan kurbanlıklar ki yıllar önce dünya basınında bile yer alan dana Ferhat’ın taksi içindeki görüntüsünü hâlâ hatırlayanlarımız vardır. Kurbanlıkları keserken orasını burasını budayan acemi kasaplar…

Bendeniz bu Kurban konusunu bazı ilahiyat bilginlerinin açıklamalarından hareket ederek naçizane oturup araştırdım ve şu bilgileri elde ettim:

Kurban ibadetinin farz olup olmadığı konusunda İslam âlimleri arasında tam bir ittifak bulunmamaktadır. Kur’ân çevirileri ya da meallerinde farklılıklar görünmektedir. Günümüzde bazı ilahiyat bilginleri kurban konusunda farklı görüşler sergilemektedirler. Rahmetli Prof. Dr. Yaşar Nuri Öztürk’ e göre Kurban kesmek farz bir ibadet değildir. Bu noktada şöyle diyor Öztürk; “Kurban kesmek, geleneksel fıkha göre sünnet veya vacip bir ibadettir. İttifak edilen nokta, kurban kesmenin farz olmadığıdır. Ülkemizde bu, göz ardı ediliyor ve kurban farz ibadet gibi algılanıyor. Bu yanlış algılama doğal olarak art arda birçok yanlışı da beraberinde getiriyor.” Kuran’da “kan akıtın”emri olmadığının altını çizen Yaşar Nuri Öztürk ilave olarak “Kurban farz değil sünnettir. Maddi durumu yerinde olan kişilere sünnet olan kurban, fakirlere yardım için kesilmektedir. Kuran'da 'Hayvan kes' diye bir emir yoktur. Yoksula yardımdan söz edilmektedir” demekte, bir kişinin kurban sünnetini yerine getirmesi için mali bakımdan zekât verecek, Hac’a gidecek nitelikte olması gerektiğini belirtmektedir.

Günümüz ilahiyatçı yazarlarından R. İhsan Eliaçık kurban konusundaki görüşlerini şu sözlerle dile getirmektedir; “İslam’da kurban üç mezhebe göre Haca gidenler tarafından yerine getirilir. Hanefi mezhebinin içindeki küçük bir gruba göre herkes tarafından kesilmesi gerekir. Kevser Suresinde ‘namaz kıl, kurban kes’ dendiği iddia edilir, onun namaz kılmak kurban kesmekle alakası yoktur. ‘Allah’tan destek iste ve güçlüklere karşı göğüs ger’ demektir. Diyanet İşleri Başkanlığı’nın tercih ettiği görüş, İslam’da Hanefi mezhebinin içindeki küçük, azınlık, marjinal bir görüştür. Asıl çoğunluğun görüşü benim savunduğum görüştür. Türkiye üzerinde kurbanın bu kadar yaygın olmasının sebebi Kur’ân’ı Kerim’den ve İslam’ dan kaynaklanmıyor, Şaman kültüründen kaynaklanıyor. Kurban kesmek isteyenler ki Hac’a gitmesi gerekenlerin yapması gerekiyor ama illa ‘ben de onlara katılmak istiyorum’ diyorsa kurbanın parasını yoksula, garibe bizatihi kendi eliyle vermelidir.İhsan Eliaçık bir başka konuşmasında ise şu açıklamalarda bulunuyor; “Kurban kelimesi, meallere orijinal Arapça metninde olmadığı halde sonradan sokuşturuluyor.  ‘Kurban’ kelimesi, ‘kurban kes!’ kelimesi ayetlere sokuşturulmuştur. Kur’ân’ın orijinal metninde ‘Müslümanlar her yıl Allah için hayvan kanı akıtmalı, kurban kesmeli’ diye bir emir yoktur.

Prof. Dr. Edip Yüksel ise; “Kuran’a göre kurban diye bir ibadet yoktur. Sadece, Hac (uluslararası sorunları tartışma konferansı) süresince konferanstaki yasakları (avlanma, hırçınlık ve kavgacılık, kadınlarla cinsel ilişki) çiğneyenler için öngörülen bir cezadır. Yani konferansa katılanlar içinde günah işleyenlerin mali bir ceza olarak halkı doyurması olayından ibarettir. Kurban edilecek hayvanın cinsi bildirilmemiştir. Duruma göre tavuk bile yeterli olabilir” görüşünü savunmaktadır.

Kuran araştırıcısı Hakkı Yılmaz’ a göre kurban; “kişiyi amacına yaklaştıran şey” demektir.  İlave olarak Hakkı Yılmaz şu görüşü savunmaktadır: “Kurban sözcüğü Türkçe dışında hayvan kesmeye verilen ad değildir. Hiçbir zaman Hak dinde hayvan keserek, insan keserek kurban diye bir şey yoktur. Peygamberin hayvan kesimiyle ilgili nakiller vardır. Onların hepsi de Hac döneminde Hac görevi içerisindeykendir.  26 tane rivayet vardır hepsi de Hac’a yöneliktir ve o da hediyedir. Hediye ise Hac görevi yapan Müslümanların yemesi içmesi için gönderilen hayvan demektir.”

Akademisyen Yrd. Doç. Dr. Emre Dorman’a göre ise kurban, hac vazifesi yerine getirilirken kesilmesi gereken bir şeydir.

Prof. Dr. Süleyman Ateş; “Farz değildir ama vaciptir. Kur’an’ı Kerim’de kurban kesmenin farz olduğunu söyleyen hüküm bulunmamaktadır” demekte, Diyanet İşleri eski Başkanı Prof. Dr. Ali Bardakoğlu’ nun ise; “Kesin hüküm bulunmamaktadır. Kurbanla ilgili açık bir hüküm yoktur... İslam bilginlerinin büyük çoğunluğu sünnettir demiştir. Sırf farz olduğu şeklinde yanlış anlama olmasın diye kurban kesmeyen büyük sahabeler vardır. Hz. Ömer, Hz. Ebubekir gibi. Durumu iyi olanlar keser. Bu da sünnet namazı gibi, vitr namazı gibi algılanır” tarzında açıklamaları bulunmaktadır.

Prof. Bayraktar Bayraklı, Prof. Abdülaziz Bayındır ve Prof. Mehmet Okuyan gibi ilahiyatçılar  ise kurban kesmenin farz bir ibadet olduğu görüşünü savunmaktadırlar.

Diyanet İşleri Başkanlığı ise, “Kurban, Kur'an-ı Kerim, Sünnet ve icma ile sabit bir ibadettir. Kurbanın meşru bir ibadet olduğuna dair Kur'an-ı Kerim'de deliller mevcuttur. Et ve kanların Allah'a ulaşamayacağının, asıl olanın ihlâs ve takva olduğunun bizzat âyetin metninde yer alması bunu açıkça ortaya koymaktadır. Hz. Peygamber (s.a.s.) de, kurbanı bir ibadet olarak kabul etmiş ve bizzat kendisi de kurban kesmiştir” görüşündedir.

Burada anlayamadığım bir şey var; Vahyin sahibi Yüce Allah, “Yemin olsun ki, biz, Kur’an'ı öğüt ve ibret için kolaylaştırdık. Fakat düşünen mi var?” (Kamer 54) derken, neden yıllarını Kur’an araştırmalarına vermiş İslam düşünürleri kurban konusunu (başkası da var; örnek: başörtüsü) kolaylaştırmak yerine içinden çıkılmaz hale getiriyorlar? Neden ittifak edemiyorlar? 

Ben kurban konusunu kendi akıl süzgecimden geçirerek şu sonuca varıyorum:

Kurban kesmek farz bir ibadet değildir. Şartların oluşması durumunda Hac’da yerine getirilmesi gereken bir yükümlülüktür. Bunun yanı sıra isteyen maddi durumu müsait ise istediği kadar kesebilir. İnsanların illâ da kurban keseceğim diye kendilerini zora sokmaları, kredi kartı ya da banka kredisi ile kurban kesmeye çalışmaları doğru değildir.  Mâli durumu iyi olanların kurban kesmek yerine bir yoksulun hastane masraflarını, kirasını ya da ne bileyim çocuklarının eğitim giderlerini karşılamalarının takva yönünden Allah’ın daha fazla hoşuna gideceği bir davranış olacağını düşünüyorum. Ülke ekonomisi yönünden düşünecek olursak; hayvancılığın ölmeye mahkûm edildiği Türkiye’de her yıl binlerce hayvanın kurban uğruna yok edilmesi ibadetin amacına hizmet eder mi sorgulamak gerekir. Kurban derilerinin iştah kabartan bir rant yaratan piyasasını ve cemaatler ile kime ya da neye hizmet ettiği belirsiz bir takım türedi vakıflar tarafından istismar edilmesini de gözardı etmemek gerekir.  Son olarak, Kurban bayramının amacına uygun bir bayram olarak kutlanmasının, bizim samimi ve Allah’ın hoşnutluk duyacağı eylemlerimiz ile mümkün olabileceği kanısındayım. Bu vesileyle herkese gerçek bayramlar diliyorum.

Kurban bayramınız kutlu olsun!

Tülay Hergünlü

Çanakkale, 20 Ağustos 2018

Farkında mısınız?

Cumhuriyet dönemi kapandı, yerini “Başkanlık Sistemi” aldı ki dünyada böyle bir başkanlık sisteminin örneği yok.

Yeni sistem de A dan Z’ ye her şey değişecek. Devlet’in zaten yerinden oynatılmış olan temel taşları sökülüp atılacak. Bu durumda da;

Recep Tayyip Erdoğan 1. Başkan sıfatıyla (belki de kurucu başkan) tek adam haline gelecek. Yasama, Yürütme ve Yargı tamamen kontrolü altına girecek. Hiç bir kişi ve kurum bağımsız olmayacak…

1.Kurucu Meclis oluşturulacak ve kurucu Meclis sıfatıyla yeni bir Anayasa yapılacak.

Yeni Anayasa ile o üzerine titrediğimiz ilk 3 madde de değişecek. (Turkuaz-Beyaz bayrağa, Türkiye Cumhuriyeti Devleti adının ve belki Başkenti’nin de değişmesine hazır olun)

Cumhuriyet rejimi ortadan kalkınca, zaten yıllardır anlamsızlaştırılmaya çalışılan Millî bayramların ve özel günlerin hiçbir değeri kalmayacak.  Hal böyle olunca da;

Cumhuriyet’in Kurucu Meclisi, Türkiye Büyük Millet Meclisi’nin (TBMM)  açılış tarihi olan 23 Nisan 1920 tarihinin bir önemi olmayacak. 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı kutlanmayacak. Cumhuriyet’in 1. Meclisi, 100. yılını göremeyecek. Belki sadece Çocuk Bayramı olarak kutlanacak ama büyük olasılıkla farklı bir tarihe alınacak.

Atatürk’ün Samsun’a çıkışının ve Millî Mücadele’nin meşalesini yakışının tarihi olan 19 Mayıs 1919’un yerini büyük olasılıkla 15 Temmuz 2016 alacak. Adı da “15 Temmuz Gençlik ve Spor Bayramı” olarak değişecek. Erdoğan zamanı gelip vefat ettiğinde de eğer başkanlık sistemi devam ediyorsa, “15 Temmuz Recep Tayyip Erdoğan’ı anma Gençlik ve Spor Bayramı” olarak kutlanacak.

29 Ekim 1923 tarihinde kurulan Cumhuriyet’in dönemi sona erdiği için haliyle her yıl 29 Ekim’ de kutlanan Cumhuriyet Bayramı’ da tarih sayfalarındaki yerini alacak. Yani tıpkı 1. Meclis gibi Cumhuriyet’ de 100. Yılını göremeyecek. 

30 Ağustos Zafer Bayramı’nın yerini “15 Temmuz Zafer Bayramı” alacak, devrim şehidi Kubilay’ın yerine yeni devrim şehidi olarak Ömer Halis Demir anılacak.

Bu durumda 10 Kasım tarihi, içinde devlet kademesinin yer almadığı sadece halkın katılımıyla oluşan nostaljik anma törenlerine dönüşecek. Nesil değiştikçe belki bu anmalarda ortadan kalkacak. Belki de bazılarının dediği gibi “Anıt Kabir’i de yıkacaklar ya da başka bir yere taşınacak.”

Yörelerdeki anma günleri Örnek; Şanlıurfa’nın, İzmir’in ve diğerlerinin düşman işgalinden kurtuluşu; Atatürk’ün Ankara ya da başka yerlere geliş törenleri yapılmayacak. Seymenlik bile ortadan kaldırılabilecek.

Büyük olasılıkla Türkiye’nin dört bir yanında Atatürk’ün ziyaretlerinde ikametgâhına ayrılan ve ölümünden sonra da müze haline getirilen Atatürk Müze Evleri boşaltılacak. Buralar otel, motel, rezidans ya da başka mekânlara dönüştürülecek.

Başkan Recep Tayyip Erdoğan’a, “Başkomutan”, “Gazi” ve “Paşa” unvanları verilecek. Başkanlık sisteminin yeni meclisi büyük olasılıkla 15 Temmuz’da gösterdiği cesaret (…) nedeniyle “Üstün Hizmet ve Cesaret Madalyası” ya da “ “ İstiklâl Madalyası” filan verilecek.

Erdoğan gençlere;  “Eyy dindar ve kindar nesil, başkanlık sistemini biz kurduk onu yüceltecek olan sizlersiniz” diye seslenecek. Tarih kitaplarında Recep Tayyip Erdoğan’ın “15 Temmuz savaşları yer alacak.

3. Hava Limanı’na büyük Olasılıkla “Recep Tayyip Erdoğan” ya da “RTE Hava Limanı” adı verilecek.

*

40’ lı yıllarda ilk adımlarının atıldığı “Karşı devrim hareketi” başardı; farkında mısınız?

“Cumhuriyeti biz kurduk, onu yaşatacak ve yükseltecek olan sizlersiniz” demişti Başkomutan Gazi Mustafa Kemal ATATÜRK.

Yaşatamadık; farkında mısınız?

Tülay Hergünlü

25 Haziran 2018

Hamiş: Değerli okuyucularım; Bu yazı siyaset ile ilgili son yazımdır. Bundan sonra daha farklı konularda yazmaya çalışacağım. Umarım, yine birlikte oluruz. Sevgiler…

Bu vebalin hesabı nasıl verilecek?
İki gündür dört bacağı ve kuyruğu kesilmiş bir vaziyette Sakarya’da bir ormanda bulunan siyah yavru köpeğin görüntüsü gözümün önünden gitmiyor. O fotoğraf her aklıma geldiğinde içimde bir şeyler kopuyor, yüreğim yanıyor, içim kanıyor.
Bu nasıl bir vahşettir, bu nasıl bir ruh halidir; bunu yapan nasıl bir insandır, ya da insan mıdır?

Adalet Bakanı Abdülhamit Gül, “Kepçe operatörünün orada iş yaparken kazaen ayaklarının kesildiği yönünde ön bir tespit var” açıklamasında bulunmuş. (daha sonra bu iddianın kendisine inandırıcı gelmediğini söyledi) Yani bu vahşetin sebebi bölgede çalışma yapan bir kepçe operatörü olduğu sanılıyormuş! Başka bir iddiaya göre de bu cinayeti işleyenler Suriyelilermiş!
Hangi nedenle olursa olsun bu bir cinayettir. Cinayet diyorum, çünkü bu olayın bir insanı öldürmekten farkı yoktur. Aynı şekilde hayvanların önüne zehirli yiyecek atarak öldürmekte cinayettir.

Bu toplum bu görüntüyü nasıl sinesine çekecek?
O yavrunun yürek parçalayan görüntüsünü beynimizin ücra bir köşesine atıp unutacak mıyız?
Bu cinayet, yapanın yanına kâr mı kalacak?
O yavru köpeğin kara gözleri yaşadığı acının hesabını bizlerden sormayacak mı?
“Kepçe operatörü kazayla yapmış” deyip ki çok da inandırıcı gelmiyor, içimizi mi soğutacağız?
Biz millet olarak hangi ara bu kadar zalimleştik?

Ne yazık ki hayvanları öldürenler ya bulunamıyor, bulunsalar da ceza almıyorlar. Birkaç gün önce Bodrum’da zehirli kıyma ile öldürülen onlarca kedi köpek ve tavuğun faili ya da failleri bulunabildi mi? Karnını doyurmak ümidiyle zehirli kıymaya yaklaşan ancak ölümle kucaklaşan biçare hayvanların tek istedikleri; sevgi ve bir lokma yiyecek.
Bildiğimiz kadarıyla hayvan hakları ile ilgili yasa tasarısı aylardır kanunlaşmayı bekliyor. Yavru köpeğin ölümü üzerine Adalet Bakanı Abdulhamit Gül ve Başbakan Yardımcısı Bekir Bozdağ, “Seçimden sonra ciddi adımların atılacağı ve ağır cezai yaptırımlar getirileceği” yönünde açıklamalarda bulundular. Biz de vatandaş olarak soruyoruz;
Elinizden tutan mı var? Vekil maaşlarının bir gece yarısı jet hızıyla düzenlendiği Meclis’ de hayvan hakları yasasının geçirilmesi neden seçimlerden sonraya bırakılıyor?
***
Özü sevgi ve merhamet olan İslam dini, tüm canlılara iyi davranmayı emreder. İyi bir insanı tarif ederken; “O çok iyi bir insandır; karıncayı bile incitmez” deriz. Karıncayı bile incitemeyecek bir merhamet ile donatılmış olan insanoğlu nasıl oluyor da “aşağılıkların daha da aşağısına” (tabir Kur’ân’a aittir) düşebiliyor?
İnsanlar kadar diğer canlıların da yaşmaya hakları vardır. Bu hakkı onların elinden almak zalimliktir. Aylardır raflarda bekletilen Hayvan Hakları Kanunu’nun yeniden gözden geçirilerek (hayvanlara işkence etme, tecavüz ve öldürme suçlarına, insanlara verilen ceza ile eş değerde cezalar getirilerek) bir an önce çıkartılması ve hayata geçirilmesi gerekmektedir. Yoksa millet olarak bu yavru köpeğin vebalinin altında kalırız…

Tülay Hergünlü
İstanbul, 16 Haziran 2018

“Hem Tanrı’ya hem de paraya (Mamon) kulluk edemezsiniz”

Hastalıklı et ithali konusunun üzerinden günler geçti ve tıpkı diğerleri gibi bu haber de unutuldu. Ancak biz gündem de tutmaya kararlıyız. Önce konuyu kısaca hatırlayalım;
Basında yer alan vahim bir iddiaya göre; Türkiye ‘nin 2011-2012 yıllarında Polonya’dan ithal ettiği yaklaşık 3 bin sığır etinde Deli dana hastalığına rastlanmış. Durum Polonya’nın, başlattığı bir soruşturma kapsamında Türkiye’den yardım istemesiyle ortaya çıkmış. Hani bizimkilerin haberi bile olmamış diyeceğim ama Tarım Bakanlığı yetkilisi, Polonya’daki Deli dana salgınını doğrularken, olayın Türkiye ile ilgisi bulunmadığını öne sürmüş. (Cumhuriyet) Yani Türkiye’ye getirilen etlerde Deli dana hastalığına rastlanmamış. İyi ki de rastlanmamış zira Allah’a emanet yaşıyoruz…

Gıda terörü Türkiye’de özellikle de kanserin yaygınlaşmasıyla can almaya devam ediyor. Sorumsuz ve acımasız yetkililerin, menfaat uğruna ülke de yenecek sağlıklı bir gıda ürünü bırakmadığı bilinen bir gerçek. Tüm bunlar tamam da bu olayda bana göre hastalıklı etlerin ithal edilmesinden daha korkunç bir gerçek var o da uzmanların bir soruya verdiği cevap…
Soru; “Tahlil sonuçlarına baktınız mı?
Cevap; “Bize sonradan gönderilen tahlil raporları Polonya dilinde yazıldığı için ne yazdığını anlamadık”
İşte bu cevap, Türkiye’de işlerin nasıl yürütüldüğünün çarpıcı bir itirafıdır…
“Lisanını bilmediğin ülkeden neden alış veriş yapıyorsun?” diye soracağız ama biz de çok şükür aptal değiliz. Uzmanların tüm dünya dillerini bilmelerinin mümkün olmadığını biliyoruz. Bu durumda sorunun, hazırlanan belgelere Türk konsolosluklarında tercüme ettirilmiş birer nüshalarını ekleyerek ya da tahlil raporları sonradan gönderildiyse, Türkiye’de ki yeminli tercüme bürolarında tercüme ettirilerek çözülmesi çok zor bir işlem olmasa gerek. Kaldı ki iş bittikten sonra gelen tahlil raporları tercüme ettirilse neye yarar! Bu durumda “uzman” dedikleri kişiler ya ehliyetsiz yani işi bilmiyor, ya umurunda değil, ya da üç beş kuruşa bazı usulsüzlüklere göz yumuyor…

Türkiye’ye kaçak ya da kayıt dışı yollardan başka gıda ürünleri de girebiliyor. Örnek; Nişasta Bazlı Şeker (NBŞ) Hani şu mısırdan üretilen ve kimyasal bir takım işlemlerden geçirilen mısır şurubu… Geçtiğimiz yıl 350 bin ton civarında kaynağı ve kimliği belirsiz şeker yediğimiz ortaya çıktı. Uzmanlar, pancar satışının azalıp şeker tüketimin artmasını NBŞ üretiminin yükselmesine ya da kaçak yollardan ülkeye kimliği belirsiz şeker girmesine bağlıyorlar. Sonuç, yukarıdaki tespitlerimizi haklı çıkartacak nitelikte…
Evet, bugün Türkiye’de yaşanan gıda terörü, beton terörü, etnik ve dinî terör ve benzerlerinin yaşanmasının bir tek sebebi vardır; para… Kısaca insanın içine düştüğü ahlâksızlık çukuru…
Her köşesinde bir camisi olan, imamlar ordusu besleyen, 7-8 bakanlığın bütçesinden fazla bir bütçe tahsis edilen dev bir Diyanet kurumuna sahip olan, 24 saat dillerinden Allah, peygamber Kur’ân kelimelerini düşürmeyen Türkiye’ de paraya tapanların sayısı gittikçe çoğalıyor.
Diğer taraftan da çalıyor, çırpıyor, rüşvet alıyor, hastalıklı ya da kaçak gıdaların piyasaya sürülmesine göz yumuyor.
Ne için? Para için…
Her şey dönüp, dolaşıp paraya dayanıyor.
Sevgili kardeşlerim; “Hem Tanrı’ya, hem de paraya (mamon) kulluk edemezsiniz!”
İkisinden birini tercih etmek zorundasınız. Her iki dünyada da akıbetiniz tercihinize bağlıdır.

Bugün görevinizi hakkıyla yerine getirmemek gibi bir özgürlüğünüz var elbette… Bu sayede kendinize rahat ve konforlu bir yaşam da sağlayabilirsiniz. Vatandaş hastalıklı et yemiş, NBŞ kullanmış ne gam! Ama unutmayınız ki “İlâhi adalet” diye bir gerçek var… Madem bu ülkede beşeri adalet uygulanamıyor o zaman İlâhi adalet er ya da geç devreye girecek ve cezanızı verecektir…
O vakit sizi para tanrınız da kurtaramayacaktır, bilesiniz.

Tülay Hergünlü
İstanbul, 30 Mayıs 2018

Osmanlı’dan günümüze ekonomik iflaslar -1-

“1854’e gelindiğinde hazine boşalmıştır, Osmanlı hanedanı ise şaşaalı günlerine dönme arzusuyla kıvranmaktadır. Bizzat İngilizlerin telkinleriyle Galata’daki Yahudi bankerler keşfedilir. Böylece ilk borçlanma başlar. Borç para almanın cazibesine kendini kaptıran Osmanlı, ödünç paralarla Kırım seferi düzenler ancak sonuç Kırım’ın elden çıkması ve büyük toprak kaybı olur. Diğer taraftan Avrupa saraylarına özenen padişah, yine borç paralarla Dolmabahçe Sarayı’nı inşa ettirir. 1881 yılına gelindiğinde Osmanlı artık borçlarını ödeyemez hale gelmiştir. Sonunda moratoryum (borç erteleme ya da iflas) ilan etmek zorunda kalır ve uluslararası iflas masasına oturtulur. İngiltere, Fransa ve İtalya tarafından oluşturulan “Düyun-u Umumiye” ile Osmanlı Maliyesi’ ne el konulur. Böylece Padişah II. Abdülhamit, Muharrem Kararnamesi‘ ne kuzu kuzu imza atar.

1958 yılına gelindiğinde Türkiye’nin ekonomisi iflas etmiştir! 1938 yılına kadar sürdürülen borçsuzluk prensibi terk edilmiş, yatırıma yönelik olmayan kredili ithalatın artması ve alınan kredilerin istikrarlı bir kalkınma planı çerçevesinde kullanılmaması; beklenen düzeyde yabancı sermayenin gelmemesi ve daha başka nedenler, ülkenin borç batağına saplanması sonucunu doğurur. Atatürk, karşılıksız para basımına her zaman karşı çıkan bir iktisadi politika izlemiştir. DP iktidarına kadar Türkiye, banknot basımından uzak durmuştur. Atatürk’e göre dış itibar ve mali saygınlık vazgeçilmez unsurlardır. Ne yazık ki DP iktidarı için bu kavramlar bir şey ifade etmekten çok uzaktır. 1950 yılından itibaren Menderes hükümeti, Merkez Bankası’nı âdeta para basmak için kullanmaya başlar. 1950’de tedavüldeki (dolaşım) para 1 milyar 50 milyon iken, 1958 yılında bu rakam yüzde 180 oranında artarak 3 milyar 52 milyon liraya çıkar. Dış ödemeler dengesi ise 67 milyar 863 milyon dolar açık vermektedir. Bu durumda Dünya Bankası, Ankara temsilcisini çekerek yardımı keser, Amerika ise malî reform yapılıncaya kadar daha fazla yardım yapılmayacağını açıklar. Ve nihayetinde Türkiye, moratoryum yani borç ertelemesi talebinde bulunur.

Dış borçların taksit ve faizleri ödenememektedir. Osmanlı’dan sonra Cumhuriyet döneminin ilk iflasıdır. DP yelkenleri indirir; Paris’te ABD ve finans çevreleriyle Duyun-u Umumiye benzeri bir masaya oturulur. Adına “4 Ağustos Kararları” denilecek olan bir anlaşma ile Türkiye’nin iflası tescillenir. Hükümet, Uluslararası Para Fonu (IMF) nun baskısıyla, Cumhuriyet tarihinin en yüksek kur ayarlamasını yapmak zorunda kalır; 1 Amerikan Doları 2 lira 80 kuruştan 9 liraya çıkar. IMF’den 359 milyon dolar dış yardım sağlanır. 1958 yılı, iflasın dışında en fazla borçlanılan yıl olarak da tarihe geçer. DP, 8 yıllık iktidarında Türk ekonomisini batırmış; 15 yılda elde edilen kazanımları bir çırpıda yok etmiştir.

1980 yılında Süleyman Demirel, Bülent Ecevit’in AP-CHP işbirliğini reddeder. Ekonomik ve asayiş sorunlarını tek başına çözebileceğine inanmaktadır. Yeni hükümet kolları sıvar ve adına “24 Ocak Kararları” denilecek olan bir ekonomik istikrar paketi hazırlamak için harekete geçer. Demirel bunun için Turgut Özal’ı Başbakanlık Müsteşarı olarak atar. Bu paket aynı zamanda da Türk ekonomisinin IMF’ye tam teslimiyeti anlamına gelmektedir. IMF ile yeni bir anlaşma imzalanır ve Türk parası Amerikan Doları karşısında yeniden değer kaybına uğratılır. Dolar, TL karşısında 47,10 TL’den 70 TL’ye yükseltilir. Dolar bu kadarla kalmayacak, 1980 yılında tam 8 kez TL karşısında değer kazanacak ve esnek kur uygulaması ile yılın sonunda 89,25 TL.’ye yükseltilecektir. IMF anlaşması sonucunda kredi muslukları da açılacaktır. 
Maliye Bakanı İsmet Sezgin basına yaptığı bir açıklamada, “dünyada yiyecek maddesi ithal etmeyen birkaç ülkesinden biri olan Türkiye’nin bu özelliğini Cumhuriyet tarihinde ilk defa bu yıl kaybettiğini” söyler.

1986 yılı icra ve iflas olaylarının hayli arttığı bir yıl olur. İstatistikî verilere göre 24 Ocak 1980 kararlarından sonra 6 yıl içinde tam 980 şirket iflas etmiş, 114 şirkette Konkordato (Yeni bir ödeme planı) talebinde bulunmuştur. Ayrıca 10 bin 993 şirket tasfiye yoluna gitmiş, 68 bin 945 şahıs şirketi de ticareti terk etmiştir. 1986 yılının sonuna gelindiğinde batık ve/ veya donuk krediler büyük miktarlara ulaşmış, peş peşe firma iflasları ortaya çıkmaya başlamıştır. Bu yıl, batık sermayelerin yanı sıra üretim ciddi oranda düşerken ihracat da durma noktasına gelir. Durum, bankalar için de pek iç açıcı değildir. 1986 yılında ciddi denetimler yapmaya gerek duymadan kredi musluklarını iyice açan bankalar, iflas ve hacizlerle ortaya çıkan batık krediler nedeniyle ciddi sarsıntılar geçirmektedir.

Ekonomide yaşanan darboğaz, devletin dolaylı olarak firma kurtarma operasyonlarına yönelmesine neden olur. Kamuoyunda “Kurtarma Yasası” olarak bilinen kanun yayınlanır.
24 Ocak modeli ekonomi, ülkeye önce sanal bir ferahlama getirmiş ardından da korkunç bir darboğaza sokmaktan başka bir işe yaramamıştır. Ancak her devirde olduğu gibi Özal ekonomisi de kendi zenginini yaratırken, “orta direk” denilen kesimi tamamen yok etmiştir. Tüm bu yaşananları adeta pembe gözlük takarak izleyen Turgut Özal ise şunları söyleyebilmektedir: “3 yılda 30 yıllık iş yaptık” (…) “
Tülay Hergünlü
İstanbul, 12 Mayıs 2018

Osmanlı’dan günümüze ekonomik iflaslar -2-

“1994 yılı Türkiye açısından ekonominin tam anlamıyla iflas ettiği bir yıl olur. 1950’li yıllarda Menderes iktidarı ile başlatılan borçlanmaya dayalı iktisadi siyaset, Demirel, Özal ve Çiller zamanında da devam ettirilir. Uluorta harcamalar sonucunda dış borç ve bütçe açığı yükselir. Ekonomi alarm vermeye başlar. Nihayet 14 Ocak 1994 tarihinde Cumhuriyet tarihinin Atatürk’ten sonra ki en bunalımlı krizlerinden biri daha yaşanır. Amerikan Doları’nın hızlı yükselişi önlenemez ve halk, bankalara hücum eder. Uzun para çekme kuyrukları oluşur. Bankalar verdikleri kredileri geri istemeye başlarlar. Borsa çöker; dövizle borçlanan firmalarda arka arkaya iflas edenler hatta intihar edenler olur. Sonuçta DYP-SHP hükûmeti tarafından o meşhur “5 Nisan kararları” alınır. Türkiye’nin tarihindeki en büyük kemer sıkma politikası açıklanır. Doların aniden yükselmesi, birçok şirketi ya iflas ettirir ya da iflas durumuna getirir. Vergiler ve faizler yükselir, enflasyon yüzde 100’ü aşar. Bu durum iğneden ipliğe her şeyin zamlanmasına da neden olmaktadır. Hükûmet yeniden IMF’nin ipine sarılır ve o kaçınılmaz Stand-by anlaşmalarından biri daha imzalanır.”

1938’ den itibaren uygulanan borçlanmaya ve ithalata dayalı ekonomik politikalar Türkiye’nin belini doğrultmasına izin vermemektedir. 1998 yılında uygulamaya alınan sıkı para politikası ve enflasyonu düşürme programını Asya-Rusya krizi sekteye uğratır ve milyarlarca dolar sıcak para yurtdışına kaçar. Ekonomik daralma kaçınılmazdır. Faizler yükselir, dış borç fırlar. Hazine iç borçları döndüremeyecek noktaya ulaşır ve kaçınılmaz son; 1999 yılının Aralık ayında hükûmet, IMF ile yeni bir Stand-by anlaşması imzalar ve üç yıllık bir yeniden yapılandırma dönemi oluşturulur.

19 Şubat 2001’ de Millî Güvenlik Kurulu (MGK) toplanır. Dönemin Cumhurbaşkanı Ahmet Necdet Sezer ile Başbakan Bülent Ecevit arasında süren gerilim patlama noktasına ulaşır ve o meşhur “Anayasa kitapçığını fırlatma” olayı yaşanır. Akabinde de borsa çakılır ve faizler fırlar. Zaten bıçak sırtında duran Türkiye ekonomisi tamamen dibe vurur. 21 Şubat 2001’de tarihe “Kara Çarşamba” olarak geçen Cumhuriyet tarihinin en büyük ekonomik krizlerinden birisi daha patlak verir. Arka arkaya meydana gelen iflaslar nedeniyle çok sayıda işyeri kapanır, binlerce çalışan işsiz kalır. Piyasalar durgunlaşır. Sonuç olarak ABD’ den ithal edilen Kemal Derviş ile IMF’ nin “güçlü ekonomiye geçiş” programı uygulamaya konulur.

2002 yılında Türkiye’ de siyaset, “milli görüş” lehine ciddi bir zafer kazanır. Adalet ve Kalkınma Partisi (AK Parti, ya da halkın deyimiyle AKP) iktidara gelir. Yeni hükûmet Kemal Derviş ve IMF’ nin “güçlü ekonomiye geçiş” programını noktası, virgülüne aynen uygulamaya koyulur. 1999-2002 yılı krizinin sonrasında bir üç yıllık Stand- by anlaşması daha gerçekleştirilir. 2003-2008 arasında gösterdiği hızlı büyüme ile Türk ekonomisi dosta düşmana “bir ekonomik başarı” (!) örneği olarak sunulur. İşin en ilginç yanı ise bu “ekonomik başarı” yı uluslararası finans kuruluşları da kabul etmektedir.

2008 yılına “Küresel ekonomik kriz” damga vurur. ABD’ de konut piyasasında başlayan ve finansal piyasaların ardından reel kesime de sirayet eden ve BM’ in “yüzyılın krizi” olarak tanımladığı kriz, dünyanın tanınmış dev finans sektörlerini yutar. Başbakan, “Ekonomik kriz bize teğet geçiyor!” der. Ancak “önünde sonunda Türkiye’nin kendi ekonomik krizini yaşayacağını” düşünen ekonomistler vardır. Nitekim ABD hapşırınca Türkiye nezle olur. Paniğe kapılan bankalar kredi borcu olan şirketlere borçlarını ödemeleri için baskı yapmaya başlarlar. Karşılıksız çekler son yılların en yüksek seviyesine ulaşır, döviz ve banka kredi faizleri fırlar! Emlak, otomotiv, tekstil sektörü sallantıya girer. Firmalar batar, ya da tamamen kapanır.

Krizinin ardından Türkiye daralma sürecine girer. IMF ile yeni bir Stand-by anlaşması için görüşmeler sürmektedir. 2009 yılı başlarında “Ek vergi istiyorlardı” gerekçesiyle IMF ile görüşmeler resmen bitirilir. Türkiye kendi yağıyla kavrulmak, bütçelerini kendisi düzenlemek niyetindedir. Ancak, her ne kadar “biz IMF’ ye borç verecek” duruma geldiğimiz söylense de gerçekler hiç de böyle değildir. Türkiye adı konulmamış ya da üstü örtülen bir ekonomik krizin içine girmiştir. Nitekim 2015 yılında Türk ekonomisi “gelişmekte olan ekonomiler” arasında en kırılgan ekonomiye sahip bir ülke konumuna yükselir. İyice hızlanan işsizlik ve enflasyonun yükselişine dur diyemeyen ve eldeki millî varlıkların sonuna yaklaşan hükûmet çareyi Varlık Fonu kurmakta arar. Amaç, elde kalan son değerli varlıkları teminat göstererek borçlanmaya devam edebilmek ve balon ekonomisini sürdürebilmektir.

2018 yılına gelindiğinde piyasalar yangın yerine dönmüştür. 15 yılda tamı tamına 331 milyar dolar dış borç alan, küresel tefecilere 150 milyar dolar faiz ödeyen, içerdeki bankalara da 650 milyar (eski parayla katrilyon) TL ödeyen Türkiye, (bu arada bankaların çoğunluğunun yabancıların elinde olduğunu da belirtelim) kurlardaki önlenemeyen yükseliş ile tamamen krize girer. Amerikan doları 4 TL sınırını zorlamaktadır. Merkez Bankası’nın Ocak ayından bu yana 10 milyar TL karşılıksız para basması da bir çözüm olmamıştır. Ekonominin lokomotifi inşaat sektörü de büyük bir durgunluk içine girmiştir.

Borçların ödenememesi sonucunda haczedilen konutlar bankaların elinde patlar. Ormanlar, araziler, paha biçilemeyen kupon araziler yapılaşmaya kurban edilirken, ne yazık ki Türkiye’nin ekonomisi de betona gömülmektedir. Şeker fabrikalarının tamamının satılması da bir çözüm getirmeyecektir. Geçmişte Menderes ve Özal’ın borçlanarak ve mevcut varlıkları satıp paraya çevirmek marifetiyle uygulamaya çalıştığı sistem, aynı sonucu vermek üzeredir; Ekonomik iflas…

Seçimler 2019 yılında gerçekleştirilecektir ancak dayanacak güç kalmamıştır. Durum her geçen gün kötüleşmekte, başta et ve mazot fiyatları olmak üzere pahalılığın önüne geçilememektedir. Piyasalardaki yangın, evlerde ki mutfaklara da sıçramaktadır. Nisan ayı gelir ve Amerikan Doları 4 TL’ yi geçeceği sinyalini verir. Küçük muhalefet 26 Ağustos’ta erken seçime gidilmesi teklifini getirir. Ama bir sorun vardır; O tarihe kadar nasıl dayanılacaktır? Ya dolar 5 TL’ ye dayanırsa? Ya durum daha da kötüleşirse? Ya oylar tamamen erirse? Nihayet 18 Nisan 2018 günü bir karar alınır; 24 Haziran 2018 tarihinde, “baskın erken seçime” gidilecektir.
Partilerin hazırlanması için önlerinde sadece 66 günlük bir zaman vardır. Sonuç olarak ekonomi ve siyaset 66’ ya bağlanmıştır bağlanmasına da karar piyasaları rahatlatmamaktadır. Zamlar vatandaşın başından aşağıya bir konfeti gibi yağmaktadır. Dolar ise 5 TL. sınırına dayanmıştır…
Dizginlenemeyen ekonomik krizler, geçmişte olduğu gibi bugün de iktidarları koltuklarından düşürebilmektedir.
Hani, “Neden bu kadar kısa sürede seçime gidiyoruz” diye soruluyor ya; İşte yukarıda anlattığımız nedenlerden dolayı…
Düşmemek için…

Tülay Hergünlü
İstanbul, 17 Mayıs 2018

23 Nisan’da çocuklarınıza NUTUK armağan edin

“Türkiye, dünyada çocuklara bayram armağan eden tek ülkedir. Atatürk TBMM’nin 23 Nisan 1920’deki açılış tarihini, çocuklara bayram olarak armağan etmiştir.  İlk kapsamlı “Çocuk Bayramı” kutlamaları 1927’de Atatürk’ün himayesinde gerçekleştirilir.  Hikâyesi şöyledir:

            1921’de Atatürk’ün talimatıyla Himaye-i Etfal Cemiyeti (HEC) kurulur. Cemiyet’in amacı Millî Mücadele sırasında savaşta yetim kalmış çocuklara bakmaktır. Aynı yıl Atatürk, HEC’in korumalığını da üstlenir.  23 Nisan 1923’ ten itibaren HEC, yetim ve öksüz çocuklar için yardım toplamaya başlar. 23 Nisan’ın çocuk bayramı olmasını isteyen Atatürk, yardım faaliyetlerine destek verir.

            23 Nisan başlangıçta sadece “Millî Bayram” olarak kutlanır. Saltanat kaldırılınca da Hâkimiyet-i Milliye Bayramı olarak ilan edilir. 1925 yılına gelindiğinde 23 Nisan, Millî Bayram’ın dışında  “Çocuk Günü”, 1926’dan itibaren de “Çocuk Bayramı” olarak kutlanır. Atatürk, çocuklara arabalarından birini tahsis eder ve Cumhurbaşkanlığı bandosunun çocuklar için konser vermesini temin eder. Bu yıl cemiyetin binalarından birine “Çocuk Sarayı” adı verilir ve bir de çocuk balosu düzenlenir. Baloya, İsmet İnönü’nün çocukları da katılırlar.

1929 ve sonraki yıllarda 23-30 Nisan haftası “Çocuk Haftası” olarak anılacaktır. 1933 günü etkinlikleri sırasında, Atatürk çok zarif ve anlamlı bir davranışta bulunacak; çocukları makamında kabul ederek bir çocuğu yerine oturtacaktır. Atatürk’ün bu davranışı sonraki yıllarda bir gelenek halini alacaktır. 1935’te bayram, “Ulusal Egemenlik Bayramı” olarak adlandırılacak, 1981’de kabul edilecek olan bir kanunla da “23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı” olarak birleştirilecektir.

            1979 yılında 23 Nisan Çocuk haftası, “Uluslararası Çocuk Yılı” olarak ilan edilecek, 1980 yılında da Ankara’da, bütün illerden gelen çocukların katılımı ile Ulusal Çocuk Parlamentosu oluşturulacak; Türkiye Radyo Televizyon (TRT) kurumu da komşu ülkelerden çocukları törenlere davet edecektir.

            İkibinli yıllara gelindiğinde, Anadolu’nun ateşler içinde yandığı, cephelerde binlerce şehit verdiğimiz günlerde Millî Bayram olarak ilan edilen 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı’nın kutlamaları türlü bahanelerle iptal edilecektir.  23 Nisan haftasına başka başka kutlamalar (!) sıkıştırılarak Millî Bayram’ın gölgelenmesi için elden gelen her türlü gaflet ve dalalet sergilenecektir.”

Anneler, babalar; işte tüm bu gaflet ve dalaleti engelleyecek tek yol; Gazi Mustafa Kemal Atatürk’ün işaret ettiği çağdaş ve laik bir eğitimden geçmektedir. Cumhuriyet’in kurucusunun adının, tüm kurum ve kuruluşlardan silindiği, ders kitaplarından çıkartıldığı,  Cumhuriyet rejiminin yerini “başkanlık sisteminin” almak üzere olduğu bu günlerde çocuklarınıza gerek tarihimizi anlatan kitaplar okutun. 

            Bugün, çocuklarınıza vereceğiniz en anlamlı armağan NUTUK’ tur. NUTUK, bizzat Atatürk tarafından kaleme alınmıştır ve İstiklâl savaşımızın ve Cumhuriyet’imizin kuruluşunun tüm safhalarını anlatan bir kaynak kitaptır.

            Türkiye Büyük Millet Meclisi’nin açılışının ve 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı’nın 98. Yıl dönümü tüm çocuklarımıza ve Türkiye’mize kutlu ve mutlu olsun!

Tülay Hergünlü

İstanbul, 23 Nisan 2018

Cuma’nın hayrı

Cuma günü geldiğinde sosyal medya üzerinde bir “Hayırlı Cumalar” faslı sürüp gidiyor. Herkes birbirine; “nasılsın?”, “bir şeye ihtiyacın var mı?” sorusunu sormadan “hayırlar” diliyor, Cuma gününe kutsallık atfediyor. Uzun zamandır bu konuda yazmak istiyordum, kısmet bu güneymiş. Öncelikle bakalım Cuma’nın anlamı neymiş:

Cuma’nın anlamı, benim anladığım kadarıyla; toplanmak, bir araya gelmek demektir. Bir diğer anlamı ise Cuma toplanması küçük konferans, Kâbe’de toplanma/ hac ise büyük konferanstır.

Cuma’nın hayrı yine benim anladığım kadarıyla namazı camide kılmakta değil, camide toplanmakta; bir araya gelip dertleri ve sevinçleri paylaşıp, kaynaşmakta, bir insanın derdine çare olmakta, borçlu olanın borcunu ödemesine yardım etmekte, bankalara esir düşmesine izin vermemekte yatmaktadır. Cuma’nın hayrı, komşusu aç yatarken, tok yatmamakta, o ağlarken gülmemekte yatmaktadır. Cuma’nın hayrı işsize iş, evsize ev, eşsize eş, aşsıza aş, hastaya şifa bulmakta yatmaktadır. Cuma’nın hayrı güler yüz de tatlı dil de yatmaktadır. Cuma’nın hayrı her türlü canlıya sahip çıkmakta yatmaktadır. Kısaca Cuma’nın hayrı, insanca yaşamakta ve yaşatmakta yatmaktadır. Yoksa içi doldurulamamış boş dileklerle Cuma’nın hayrı yerine getirilemez.

Cuma gününün kutsallığına gelince; Allah’ın her günü kutsaldır. Ancak bana göre Cuma’nın kutsallığı, insana hizmet edilmesinde yatmaktadır. İçi takva/kötülükten korunma/erdemlilik ile doldurulmuş her gün kutsaldır. Cuma gününde salt namazı camide kılıp, hutbeyi dinleyip, cemaat ile doğru dürüst selamlaşmadan, konuşup dertleşmeden, derdi, kederi paylaşmadan dağılmak, Allah’ın işaret ettiği amacı es geçmek anlamına gelmektedir. Hal böyle olunca da “Cuma’nın hayrı” hayra dönüşmemektedir. Oysaki asıl amaç, Cuma günleri konu komşu, esnaf, kim varsa bir araya gelip bir mazlumun derdine çare bulmaktır. İnsanın sıkıntısının farkına varmaktır…

Örnek; Bir vatandaşın sıkıntısını gidermek, ona borç vermek, bu kişinin bankaların (küresel sermayenin) eline düşüp, faiz sarmalında boğulmasını önlemek, Cuma’nın hayrına uygun düşen bir davranıştır. Keza bir işsize iş bulmak, onun yanlış yollara sapmasına engel olmaktır.

Allah’ın, Cuma günleri, öğle namazını evler de değil de mescitlerde kılınmasını istemesinin anlamı budur. Esasında Cuma namazını camilerde kılmak diye bir zorunluluk da yoktur. Cami’ nin dışında evlerde, iş yerlerinde nerede olursa olsun cemaat oluşturup topluca namaz kılmak, şükretmek ve hayırlarda yarışmak mümkündür. Allah’ın yeryüzünde her yer Cuma’dır; toplanma, paylaşma yeridir. Yoksa Allah sizin namazlarınızı nerede kıldığınızla ilgilenmez.

Son söz; Toplanmanın hayra ve yardıma yönelik bir amacı yoksa Cuma’nın da bir hayrı ve anlamı yoktur. “Hayırlı Cumalar” dilemek elbette güzel bir davranış şeklidir ancak, gereğini yerine getirmeden bol keseden savrulan içi boş dileklerin kimseye bir yararı bulunmamaktadır.

Her günümüzün hayırlı olması, hayırlarla dolması dileğiyle…

Tülay Hergünlü

İstanbul, 23 Mart 2018

Tarih yalan söylemez!

Çanakkale zaferlerinin 103. Yıldönümünü kutlamaya hazırlanıyoruz. Ama ne kutlama! Yıllardır gerçek bir zaferin tarihinin içine sahte ve hurafelerle dolu bir tarih monte ettiler ve Çanakkale’ nin ruhunu zedelediler…

Tarih sahnesine çıkarak, tarihin akışını değiştiren; Emperyalizme ilk tokadı atarak Anadolu’nun kilidinin kırılmasını engelleyen ve Emperyalist ülkelerin Türkiye üzerindeki planlarının ilk bozulduğu yer olan Çanakkale’nin şanlı tarihinden Mustafa Kemal Atatürk’ü çıkarttılar.

Aklın ve bilimin yerine “yeşil sarıklıları”, aksakallıları”, “ebabil kuşlarını” yerleştirdiler…

“İstedikleri her şeyi alanlar”, çoluk, çocuğu her yıl Çanakkale şehitliklerine götürüp, beyinlerini yıkadılar. Mustafa Kemal Atatürk’ü değil, uydurdukları tarihi anlattılar.

AKP iktidarı döneminde Çanakkale savaşlarının içinden Atatürk’ü çıkartan zihniyet, Türk İstiklâl Savaşı’nı da görmezden gelerek, sanki böyle bir savaş yapılmamış gibi davrandılar. Enver Paşa’nın beceriksizliği yüzünden binlerce Türk evlâdının tek bir kurşun dahi atamadan, donarak ölmesine neden olan Sarıkamış faciası her yıl anılırken, Kurtuluş Savaşı’nın gerçekleştiği yerler ziyaretçisiz bırakıldı, şehitleri unutuldu. Yıllar sonra malûm zihniyet “1. ve 2. İnönü Savaşları yapılmamıştır”, “aslında Kurtuluş Savaşı diye bir savaş da gerçekleşmemiştir”, “Yedi düvele karşı savaşılmamıştır, Yunanistan’la savaşılmıştır,” “Çanakkale Savaşlarını Türk değil Alman Komutan kazanmıştır” gibi hezeyanlarla tarihi gerçekleri çarpıtma, Mustafa Kemal’i yok sayma gibi psikolojik bir uygulamaya girişmiştir.

Millî bayramları kaldıran, ulus bilincini ve birlikte yaşama kültürünü, ümmetçi bir zihniyete dönüştürme çalışmalarını son hızla devam ettiren karşı devrimciler, Türk Çanakkale Savaşları ile Türk İstiklâl Savaşlarını hiç olmamış, bu şanlı zaferlerin başkomutanını sanki hiç yaşamamış gibi algılatıp, kendilerine bir çakma tarih yapma derdine düştüler. Hunili soytarıların, “Keşke Yunanlılar kazansaydı” hezeyanlarına ve yandaş tarihçilerine teslim edilen millî Türk tarihi, yeni nesillere aktarılmamaktadır. Gelecek kuşaklara Çanakkale Savaşlarını Osmanlı’nın son zaferi olarak kabul ettirip, 100 yıllık bir süreci sanki bir video kaydı siler gibi silme girişiminde bulunan malûm zihniyet, Türk Millî tarihine format atmaya çalışmaktadır.

Yıllardır gönül tellerimizi titreten, tüm dünyanın ayakta dinlediği Türk İstiklâl Marşı’nı ilâhi formatına sokarak, millî duygulara ve millî duruşa darbe indirmeye çalışanlar, bilerek ya da bilmeyerek tarihe yalan söyletmeye çalışmaktadırlar. Ancak gözardı ettikleri bir husus var; Dünyanın tarihine nasıl yalan söyletecekler?

Çanakkale Savaşlarından Mustafa Kemal Atatürk’ü çıkartarak, Türk Kurtuluş Savaşını yok sayarak dünya tarihini özellikle de Avrupa tarihini yeniden düzenlemek mümkün müdür?

Türksüz, Atatürksüz bir dünya tarihi yazılabilir mi?

Türk olmadan, Atatürk olmadan, Türk Kurtuluş Savaşı olmadan tarih yazdırabilir misiniz?

Kime yalan söylüyorsunuz, tarihe mi?

Yoksa kendi yalanlarınızı tarihe mi söyletmeye çalışıyorsunuz?

Ama tarih yalan söylemez!

Tarihi gerçeklerin üstü örtülemez!

Gerçeklerin er ya da geç ortaya çıkmak gibi bir huyu vardır.

Mustafa Kemal Atatürk, tarih sahnesine ilk olarak Çanakkale’de çıkmıştır ve Emperyalizme ilk tokadı Çanakkale’de atmıştır.

Türk Kurtuluş Savaşı gerçekleşmiş, Türk milleti yedi düvele karşı verdiği millî mücadele de destanlar yazmıştır.

15 Temmuz darbe girişimini önleyen de aynı asker ve aynı halkın millî mücadele ruhudur.

Kabul etseniz de etmeseniz de gerçek budur ve sizler bu tarihi gerçekleri asla değiştiremezsiniz!

Çakma tarihleriniz sel misali akıp gidecek, geride sadece kumu kalacaktır…

***

Çanakkale zaferlerimizin 103. Yılı kutlu olsun!

O büyük gaziye ve tüm şehitlerimize rahmet olsun!

Allah bir daha bu millete istiklâl Marşı yazdırmasın; besteletmesin!

Tülay Hergünlü

İstanbul, 16 Mart 2018

Not: Bugün İstanbul’un İngilizler tarafından işgal edilişinin (16 Mart 1920) ve Şehzadebaşı Karakolunu basarak 6 erimizin ve dönemin eski Harbiye Nazırı Cemal Paşa’nın üzerini giymesine bile fırsat verilmeden şehit edilişinin de 98. Yılı… O günlerin İngiliz yanlısı Dürrizadeler’i bugün ABD yanlısı olarak yine iş başındalar…

Enes

Haber programında Zeytindalı Harekâtı için Afrin’e giden Mehmetçikleri izliyorum. Açık arazi de, yağmur altında, 20’ li yaşlarda aslan gibi çocuklar yola çıkmak için hazırlık yapıyorlar. Yolun bir tarafında dizilmiş tanklar, onları bekliyor. Harekâta katılacak olan Mehmetçikler, silah arkadaşlarıyla vedalaşıyorlar. Kalanlar, gidenleri “Allah’a emanet olun!” diyerek uğurluyor. 
Kara yağız bir Mehmetçik hem vedalaşıyor hem de “Herkese selam olsun buradan, Allah’a emanet olun!” diyor. Kameralar bu askerin üzerine yoğunlaşıyor. Herkesle öyle bir sıcak ve candan kucaklaşması var ki benim de dikkatimi çekiyor.  Tam dönüp gideceği sırada bir asker ona sesleniyor, “Enes’im! Enes!“ Adının Enes olduğunu öğreniyorum.
Enes dönüyor ve kendisine seslenen askere sımsıkı sarılıyor. Bu arada TRT kameramanı yaklaşıyor ve Enes’e soruyor; “Bir şey söyleyecek misin?” Enes cevap veriyor; “Tüm Türkiye’ye selam olsun buradan! Allah’ın izniyle oraya girip, alıp ve döneceğiz inşallah!   Yüce Rabbim büyük! Buradan aileme, herkese çok çok selam olsun!” diyor ve koşar adım ilerliyor.
Enes’in arkasından gelen bir başka Mehmetçik, “Allah yardımcımız olsun!” diyor ve o da uzaklaşıyor. Bir diğeri zafer işareti yaparak, “vatan uğruna can alıp can verenlerin şerefine” diyor. Tankı kullanan Mehmetçik zafer işareti yapıyor.  Tüm Mehmetçiğin dilinde “Allah’ın izniyle alacağız ve döneceğiz” sözleri… Tanklarına biniyorlar tekbirler eşliğinde hareket ediyorlar. Enes sesleniyor; “operasyona değil, düğüne gidiyoruz”. Bir başka Mehmetçik de aynı şekilde “düğüne gidiyoruz abi, düğüne gidiyoruz biz!” diyor ve el sallıyor…

Bu duygulu vedalaşmayı izlerken gözlerimin dolmasına engel olamıyorum. Mehmetçik “düğüne gider” gibi ölmeye gidiyor. “İnşallah sağ salim geri dönersiniz, Rabbim sizleri korusun!” diye dua ediyorum.

Günler geçiyor ama garip bir biçimde kara gözlü Enes’in yüzü gözümün önünden hiç gitmiyor. Mehmetçiklerin o gururlu ve neşeli gidişleri aklıma geldikçe içim burkuluyor…

Ve harekâtın 22. gününde acı haber; 11 şehit… 9 asker aynı bölükten; Tatvan 10’ uncu Komando Tugay Komutanlığına bağlı bölüğün içindeki 9 şehitten birisi de Enes…23 yaşındaki Adıyamanlı Uzman Erbaş Enes Sarıaslan… Enes ile birlikte Hasan,  Oğuz, Halis, Burak, Serdar, Hüseyin, Koray ve Hamza’da şehit düşmüş...

Onlar, sömürgeci küresel efendilerin Okyanus ötesinden gelip, kan gölüne çevirdiği Ortadoğu’ya barış ve huzur getirmek için gittiler…

Bu sancılı coğrafyanın ele geçirilmesi için bizzat ABD eliyle hazırlanan Büyük Ortadoğu Projesi (BOP) planını bozmak için gittiler…

Son Türk yurdunun sınırlarını korumak, topraklarının parçalanmasına engel olmak için gittiler…

Onlar düğüne gider gibi güle oynaya ölmeye gittiler ve canlarını feda ettiler.

Uğruna öldükleri al bayrağa sarılı tabutları ardı ardına sıralandı.

***

Ölenin de öldürenin de “Allahüekber!”  dediği bu bölgede Müslümanlar ABD ve yandaşlarının tezgâhına kurban ediliyor. Müslüman, Müslümanı boğazlarken Hıristiyan batı seyrediyor, silah baronları kasalarını dolduruyor.

Görünen o ki; bu küresel plan bozulmazsa,  hamasi söylemler ve kişisel duygularla değil, maceradan uzak, Türkiye’nin siyasi çıkarlarına uygun, basiretli bir dış politika izlenmezse daha çok Enesleri kara toprağa veririz.

Türkiye’nin bu küresel planı bozacak güce ve imkâna sahiptir. Yeter ki biz, birlikte Türkiye olalım; kenetlenelim…

Türkiye’nin evlatları düğüne ölmek için değil, sevdikleriyle birlikte bir ömür mutlu olmak için gitsinler…

Başka Enes’ler ölmesin!

Şehitlerimize Allah’tan rahmet, ailelerine ve tüm Türkiye’ye sabırlar diliyorum…

Tülay Hergünlü

15 Şubat 2018      

Ne çektin be Türkiyem!       -1-

“Dörtnala gelip Uzak Asya'dan Akdeniz'e bir kısrak başı gibi uzanan bu memleket, bizim!” dedik. Dedik ama bırakmadı emperyalist ülkeler;

“Türkleri Avrupa’dan kovmamız gerek” dediler…

” Türkler, Avrupa’dan hemen çıkarılmalı, Avrupa’dan hemen yok olmalıdır.” dediler.

“Türkün Avrupa’daki varlığı insan haklarına sürekli bir hakarettir.”dediler…

Dediler de dediler…

Üç kıtada hüküm süren Osmanlı İmparatorluğu’nu hem içeriden hem de dışarıdan bir kurt gibi kemirdiler. Zengin topraklarını talan ettiler. Anadolu’nun evlatları, Kafkaslarda, Filistin’de Hicaz’da, Yemen’de, Irak’da, Galiçya’da, Makedonya’da, Romanya’da ve adı sanı duyulmamış, haritada yerleri bile bilinmeyen pek çok cephede (örnek Myanmar) savaşıp şehit düştü. İsimsiz mezarlarda, isimsiz toprakların bağrına gömüldü.

Emperyalist ülkeler tam Anadolu’yu işgal edip, amaçlarına ulaşacaklarken;

“Geldikleri gibi giderler!” dedik.

1919’da Samsun’da bir özgürlük meşalesi yaktık; adı Mustafa Kemal’di.

“…Vatanın her karış toprağı, vatandaşın kanıyla ıslanmadıkça terk olunamaz!” dedik.

Amasya, Erzurum ve Sivas’ta yedi düvele haykırdık;

“Millî sınırlar içinde vatan bölünmez bir bütündür; parçalanamaz.”  

1920’ de dualarla halkın meclisini (TBMM) açtık;

“Hâkimiyet kayıtsız şartsız milletindir!” dedik.

1921’ de Sakarya Meydan Muharebesi, 1922’ de Büyük Taarruz ile

“Ordular, ilk hedefiniz Akdeniz’dir, ileri!  “dedik. 9 Eylül 1923’de düşmanı İzmir’de denize döktük.

29 Ekim 1923’ de Cumhuriyeti ilan ettik. Amacımız “tam bağımsız bir Türkiye” inşa etmekti; ettik de… Ama ne zamana kadar; 10 Kasım 1938’e kadar…

Gazi Mustafa Kemal Atatürk aramızdan ayrılmıştı; iç ve dış şer odakları hemen harekete geçtiler. Yeraltında gizlenen ne kadar kara delik varsa hepsi zaman içerisinde birer birer yeryüzüne çıktılar. Çağ değişmiş, Amerika Birleşik devletleri (ABD) yenidünyanın yeni jandarması olmuştu. Bizim siyasiler hiç vakit kaybetmediler ve “Küçük Amerika olacağız” hayaliyle ABD’ nin koltuklarının altına sokuldular… ABD durumdan memnundu. 1919- 1938 arasında rafa kaldırdıkları “Türkiye” (Büyük Ortadoğu -BOP) planını derhal masanın üstüne serdiler…

1950’ de işbaşına gelen Demokrat Parti tam da onların istediği gibi bir iktidardı. İktidara gelir gelmez hemen dinî argümanları piyasaya sürdüler, ezanı ve hutbeyi Arapçalaştırıp, tarikatları himayelerine aldılar. ABD ile yapılan ikili anlaşmalarla borçlanma ve askerî bağımlıklar gerçekleştirildi. Eğitim, tarım ve petrol politikaları ABD’ nin kontrolüne geçti. “Siz üretmeyin biz size satarız” dayatmasıyla ülke ithal ürünlere kapılarını ardına kadar açtı.  Halkevleri ve Köy Enstitüleri kapatıldı.

60 ihtilâli ile DP’ iktidarına son verildi. Sonraki iktidarlarda da başta Adalet Partisi olmak üzere hepsinde aynı yöntem uygulandı. Dini ve mezhepsel unsurlar her zaman ön plana çıkartıldı. Tarikatlar, oy deposu haline getirildi.

Din’i argümanların yanı sıra etnik ve mezhepsel kimlikleri de kaşımaya başladılar. Önce Ermeni ASALA’ yı piyasaya sürdüler, tutmadı. Sonra “Komünizm” oyununu sergilediler; Türk çocuklarını sağ-sol diye ikiye ayırıp, kapıştırdılar. Alevi- Sünni çatışması çıkardılar. Sokaklar kan gölüne döndü… Aynı toprakların Müslüman çocukları birbirlerini boğazladı.  Aydın kıyımı başlattılar. 71 muhtırasını ve 80 ihtilâlini gerçekleştirdiler.  Darbe, sol düşüncenin, sendikaların, öğretmenlerin, polislerin ve üniversitelerin üzerinden silindir gibi geçti. Bir sağdan bir soldan astılar ama tek bir şeye dokunmadılar; Muhafazakâr kesime…

70’ lerde başlayan hazırlıkları tamamladılar ve yüzyılın son Kürt isyanının fitilini ateşlediler; PKK Terör Örgütü’nü sahaya sürdüler…

1984- 1999 yılları arasında binlerce vatan evladı toprağa düştü. Bu kez yeryüzünün bilinmeyen köşelerinde değil, kendi vatan topraklarında öldüler; Kürt, Türk, Alevi, Sünni…

1999’ da PKK elebaşı yakalandı ve İmralı’ya atıldı. Akan kan bir kez daha durdurulmuştu ancak bu durum çok da uzun sürmeyecekti; sadece Büyük Plan’a (BOP) kısa bir mola verdirilmişti. 2002 yılında PKK terör olayları yeniden patlak verdi. Ortadoğu’da Türkiye’yi de içine alan parçalanma süreci yeniden devreye sokuldu. Memedin tabutu ardı ardına dizilmeye başladı. Türk ordusuna kumpaslar kuruldu, komuta kademesi hapse atıldı, ülkenin güvenlik sırlarının saklandığı Kozmik odaya girdiler binlerce belgeyi dışarı çıkarttılar. Zamanla yetkililer tarafından belgelerin FETÖ örgütünün eline geçtiği, TSK’ ya kurulan kumpasların da aynı örgüt tarafından düzenlendiği açıklaması yapıldı…

Türkiye’ nin başkentinde, başkentin kalbinde patlayan bombalar yüzlerce insanı hayattan koparıp aldı. Bu patlamalardan megakent İstanbul’ da nasibini aldı. Yabancı misafirler de dâhil onlarca can yitti, gitti...

PKK’  nın siyasi kolu TBMM’ ye girmişti. Daha 50’ lerde başlayan “federasyon” tartışmaları yeniden alevlendi. AKP iktidarı, “PKK ile anlaşalım, akan kanı durduralım, dağa çıkışları önleyelim, dağdakileri aşağı indirelim” dedi; “Açılım” denilen bir süreç başlatıldı. Âkiller ülke genelinde ikna turlarına başladı. Oslo’ da, Dolmabahçe’de örgüt temsilcileri ile masaya oturuldu. Habur ve Kobani skandalı yaşandı. Açılım hoşgörüsünü fırsat bilen PKK, Güneydoğu’da hendek savaşları başlattı. Bazı il ve ilçelerde “özyönetim” ilan ettiler. TSK, bu pisliği temizleyene kadar onlarca asker şehit verildi.

ABD, Irak’ı parçalamış, Suriye’ye geçmişti. Türkiye’ yi yönetenler bir gecede ABD’ nin dümen suyuna girip, Suriye’yi düşman ilan ettiler. Bunun üzerine Suriye Devlet Başkanı, PKK’ nın Suriye uzantısı PYD’ nin elini kolunu sallaya sallaya Suriye’ ye, Türkiye’ nin güney sınırına girmesine izin verdi. Suriye iç savaşı başladı. Bu savaşta PYD, ABD’ nin kara gücü olarak sahnedeki yerini aldı. İç savaştan kaçan 3,5 milyon Suriyeli Türkiye’ye girdi. 

Tülay Hergünlü

İstanbul, 5 Şubat 2018

Not: “İngiliz Sicimi’nden Amerikan Bezi’ne” adlı kitabımız tüm kitapçılarda ve internet sitelerinde satıştadır.